Fictional Blues: Narrative Self-Invention from Bessie Smith to Jack White

داستان آشنا رابرت جانسون، نوازنده موسیقی دلتا بلوز، که روح خود را در چهارراه می سی سی پی در ازای مهارت گیتار به شیطان فروخت، و کلیشه های خشونت آمیز که توسط بلوز افسانه ای "مردان بد" مانند استاگر لی برانگیخته می شود. اسطوره های نژادی پیرامون بیان "اصیل" بلوز. بلوز تخیلی چهره یک نوازنده بلوز آمریکایی را باز می کند و از خوانندگان اولیه مانند ما رینی و بیگ ماما تورنتون به نوازندگان معاصری مانند ایمی واینهاوس، ریانون گیدنز و جک وایت منتقل می شود تا نشان دهد که سازندگان بلوز مدت‌ها از آهنگ‌ها، اجراها، مصاحبه‌ها و نوشته‌های خود برای اختراع شخصیت‌هایی استفاده می‌کردند که در برابر ظلم نژادی، اجتماعی، اقتصادی و جنسیتی مقاومت می‌کردند.

با استفاده از نمونه‌هایی از هنرمندان تخیلی و واقعی بلوز که از موسیقی و آثار ادبی عامه پسند گرفته شده‌اند. نویسندگانی مانند والتر موزلی، آلیس واکر و شرمن الکسی، کیمبرلی مک نشان می‌دهد که داستان‌هایی که نوازندگان بلوز درباره زندگی خود می‌سازند (هرچند که واقعاً لغزنده باشد) به طور جدایی ناپذیری با «داستان اصلی» سنت روایی بلوز، که در آن زندگی‌نامه زندگی می‌کند، مرتبط است. به احیای قدرت و عاملیت نوازندگان دامن می زند.

The familiar story of Delta blues musician Robert Johnson, who sold his soul to the devil at a Mississippi crossroads in exchange for guitar virtuosity, and the violent stereotypes evoked by legendary blues "bad men" like Stagger Lee undergird the persistent racial myths surrounding "authentic" blues expression. Fictional Blues unpacks the figure of the American blues performer, moving from early singers such as Ma Rainey and Big Mama Thornton to contemporary musicians such as Amy Winehouse, Rhiannon Giddens, and Jack White to reveal that blues makers have long used their songs, performances, interviews, and writings to invent personas that resist racial, social, economic, and gendered oppression.

Using examples of fictional and real-life blues artists culled from popular music and literary works from writers such as Walter Mosley, Alice Walker, and Sherman Alexie, Kimberly Mack demonstrates that the stories blues musicians construct about their lives (however factually slippery) are inextricably linked to the "primary story" of the narrative blues tradition, in which autobiography fuels musicians' reclamation of power and agency.