Die Publikums-Aktiengesellschaft im Spannungsfeld von Markt- und Anreizstrukturen: Eine neo-institutionalistische Analyse

طبق نظر جنسن، به نظر می رسد پایان شرکت سهامی عام "کلاسیک"، که با جدایی مستمر وظایف ریسک پذیر و مدیریت مشخص می شود، در چشم انداز است. اما چه چیزی علیه شرکت سهامی عام صحبت می کند، که از زمان برل/میانز تا این حد به آن ویژگی «مدرن» داده شده است؟ ولفگانگ رنر با کمک رویکردهای نظری نونهادگرایانه به این پرسش پاسخ می دهد. نویسنده نشان می‌دهد که کارایی که نظریه حقوق مالکیت، نظریه نمایندگی شفاهی و رویکرد هزینه معامله به شبکه قراردادی «شرکت سهامی عام» نسبت می‌دهند، اساساً مبتنی بر وجود بازارهای سرمایه و کار داخلی و خارجی مدیریت‌کننده است. . بنابراین، تحلیل‌های تخصیص اقتصادی-اقتصادی اطلاعات و کارایی کنترل رنر به طور خاص به این بازارها اختصاص دارد. کسری‌های بازار که به این ترتیب شناسایی شده‌اند، تردیدهای قابل‌توجهی در مورد اعتبار کارایی نظریه‌های ذکر شده در بالا ایجاد می‌کنند. علاوه بر این، تجزیه و تحلیل تئوری نمایندگی رسمی نشان می‌دهد که با کمک آن، سیستم‌های انگیزشی کارآمد برای مدیران شرکت‌های سهامی عام به سختی می‌توان استخراج کرد و ساختارهای پاداش قابل مشاهده را فقط می‌توان به اندازه کافی توضیح داد.

Das Ende der"klassischen" Publikums-Aktiengesellschaft, die sich durch eine konsequente Trennung von Risikotragungs- und Managementfunktionen charakterisiert, scheint laut Jensen vorgezeichnet. Was aber spricht gegen die seit Berle/Means so gerne mit dem Attribut "modern" versehene Publikums-Aktiengesellschaft? Wolfgang Renner beantwortet diese Frage mit Hilfe der neo-institutionalistischen Theorieansätze. Der Autor zeigt, dass die Effizienz, die dem Vertragsgeflecht "Publikums-Aktiengesellschaft" von Property-Rights-Theorie, verbaler Agency-Theorie sowie Transaktionskostenansatz zugeschrieben wird, vor allem auf der Existenz managerdisziplinierender externer und interner Kapital- und Arbeitsmärkte beruht. Renners informationsökonomische Allokations- und Kontrolleffizienzanalysen widmen sich deshalb speziell diesen Märkten. Die dabei identifizierten Marktdefizite wecken erhebliche Zweifel am Effizienz-Credo der zuvor genannten Theorien. Zudem offenbart eine Analyse der formalen Agency-Theorie, dass sich mit deren Hilfe effiziente Anreizsysteme für Manager von Publikums-Aktiengesellschaften kaum ableiten und beobachtbare Entlohnungsstrukturen nur unzureichend erklären lassen.