Vor der Revolution geflohen: Exil im literarischen Diskurs nach 1789

رجینا کوته متون نثر نمونه قرن هجدهم را بررسی می کند که به تبعید در طول انقلاب فرانسه می پردازد. دیدگاه‌های متفاوت افراد آسیب‌دیده و همچنین دیدگاه‌های ناظران آلمانی بازسازی می‌شود. علاوه بر یوهان ولفگانگ فون گوته و آگوست لافونتن، نویسندگان تحت پوشش همچنین شامل ایزابل د شارییر و استفانی دو جنیلز هستند که هر دو «زنان نامه‌نویس» معروف اواخر قرن هجدهم هستند. علاوه بر مبنای ادبی، مطالعات تئاتر و رسانه و همچنین منابع مرجع تاریخی در نظر گرفته شده است. این مطالعه به طور قانع کننده ای نشان می دهد که مولفه های اجتماعی، روانی و سیاسی تبعید نه تنها به عنوان جنبه سرکوبگرانه انقلاب، بلکه به عنوان یک ثابت انسان شناختی و پردازش در ادبیات تلقی شده است. نویسنده موفق به مستندسازی انتقادی فصلی از تاریخ فرهنگی تبعید ادبی شده است که تاکنون نادیده گرفته شده است.

Regina Köthe untersucht exemplarische Prosatexte des 18. Jahrhunderts, deren Thema das Exil während der französischen Revolution ist. Dabei werden sowohl die verschiedenen Perspektiven der Betroffenen als auch die der deutschen Beobachter rekonstruiert. Zu den behandelten Autoren gehören neben Johann Wolfgang von Goethe und August Lafontaine auch Isabelle de Charrière und Stéphanie de Genils, beide bekannte „femmes de lettres“ des ausgehenden 18. Jahrhunderts. Ergänzend zur literaturwissenschaftlichen Basis werden theater- und medienwissenschaftliche sowie historische Bezugsquellen berücksichtigt. Überzeugend zeigt die Studie, daß die sozialen, psychologischen und politischen Komponenten des Exils nicht nur als repressive Seite der Revolution, sondern auch als anthropologische Konstante wahrgenommen und literarisch verarbeitet wurden. Der Autorin gelingt es, ein bisher vernachlässigtes Kapitel in der Kulturgeschichte des literarischen Exils kritisch zu dokumentieren.