Vergleichende Untersuchungen über die natürliche Freilufttrocknung und die beschleunigte Freilufttrocknung mit Gebläsen von Schnittholz unter mitteleuropäischen Wetterverhältnissen

خشک کردن الوار اره شده مهمترین پیش تصفیه برای پردازش بیشتر به تناسب مواد است. حدود 50 سال پیش، خشک کردن چوب طبیعی (خشک کردن در فضای باز) تقریباً به طور انحصاری مورد استفاده قرار می گرفت که مدت زمان آن تا حد زیادی به شرایط آب و هوایی غالب بستگی دارد. به ویژه، زمانی که شروع آنها با یک زمان نامطلوب از سال مصادف می شود، زمان خشک شدن فوق العاده طولانی است. اینها نه تنها به معنای بهره سرمایه بالا برای چوب و نیاز به فضای بیشتر است، بلکه خطر استهلاک چوب را نیز از بین می برند. چوب از طریق حمله قارچی، آبی شدن، ترک خوردن، تاب برداشتن و غیره. از آنجایی که چوب اره به طور معمول نمی تواند تحت رطوبت 15 درصد چوب در خشک کردن هوای آزاد تحت شرایط آب و هوایی اروپای مرکزی خشک شود، سطوح رطوبت کمتر مورد نیاز بر اساس مورد به مورد - به عنوان مثال برای تولید مبلمان - با ذخیره سازی بعدی به دست آمد. چوب در کارگاه های گرم یا در اتاق های مخصوص خشک کن. مضرات ناشی از زمان های طولانی خشک شدن باعث شد در آغاز قرن حاضر به دنبال راه هایی برای سرعت بخشیدن به خشک شدن در فضای باز باشیم. تلاش های انجام شده برای این منظور، به ویژه در ایالات متحده آمریکای شمالی، برای تسریع در خشک شدن در هوای آزاد با استفاده از دمنده ها برای افزایش تهویه پشته های چوب اره شده، به زودی متوقف شد، اما، زیرا نتایج با شرایط هزینه عملیاتی به دست آمد. و الزامات فنی در آن زمان بسیار پایین بود. وضعیت تجهیزات باید غیراقتصادی در نظر گرفته شود. در مسیر توسعه صنعتی فرآوری چوب، که مشخصه آن افزایش استفاده از ماشین‌آلات و افزایش تولید انبوه محصولات چوبی طبق برنامه‌های تولید ثابت بود، لازم شد خشک‌کردن چوب نیز در فرآیند تولید ادغام شود.

Das Trocknen des Schnittholzes ist die wichtigste Vorbehandlung für seine werk­ stoffgerechte Weiterverarbeitung. Noch vor etwa 50 Jahren kam fast ausschließ­ lich die natürliche Holztrocknung (Freilufttrocknung) zur Anwendung, deren Dauer in entscheidendem Maße von den herrschenden Wetterverhältnissen ab­ hängt. Insbesondere dann, wenn ihr Beginn mit einer ungünstigen Jahreszeit zusammenfällt, ergeben sich außerordentlich lange Trocknungszeiten. Diese bedeuten nicht nur hohe Kapitalzinsen für das Holz und mehr Platzbedarf, sondern sie schließen auch die Gefahr einer Wertminderung des . Holzes durch Pilzbefall, Verblauen, RIßbildung, Verwerfen usw. mit ein. Da bei der Freiluft­ trocknung unter mitteleuropäischen Wetterverhältnissen Schnittholz normaler­ weise nicht unter 15% Holzfeuchtigkeit getrocknet werden kann, wurden bis dahin von Fall zu Fall benötigte niedrigere Feuchtigkeitsgrade - etwa für die Möbelfertigung - durch anschließende Lagerung des Holzes in beheizten Werk­ statträumen oder in besonderen Trockenstuben erreicht. Die durch die langen Trocknungszeiten bedingten Nachteile gaben schon zu Beginn dieses Jahrhunderts Anlaß dazu, nach Möglichkeiten zur Beschleunigung der Freilufttrocknung zu suchen. Die dazu unternommenen Versuche, vor allem in den Vereinigten Staaten von Nordamerika, die Freilufttrocknung durch den Einsatz von Gebläsen zur verstärkten Belüftung der Schnittholz stapel zu be­ schleunigen, wurden jedoch bald wieder eingestellt, da die damit erzielten Ergeb­ nisse bei den damaligen Betriebskostenverhältnissen und dem technischen Stand der Ausrüstungen als unwirtschaftlich betrachtet werden mußten. Im Zuge der industriellen Entwicklung der Holzverarbeitung, gekennzeichnet durch verstärkten Maschineneinsatz und die zunehmende Massenanfertigung von Holzerzeugnissen nach festgelegten Produktionsplänen, ergab sich dann die Notwendigkeit, auch die Holztrocknung in den Produktions gang einzugliedern.