Untersuchungen zur Epidemiologie des Virus der Lymphocytären Choriomeningitis (LCM) in Westdeutschland

تاریخچه ویروس کوریومننژیت لنفوسیتی (LCM) در سال 1934 توسط CH در ایالات متحده آمریکا کشف شد. آرمسترانگ و R. D. LILLIE در حین کار بر روی آنسفالیت سنت لوئیس به طور تصادفی پیدا کردند و تلاش کردند، با شروع از اندام یک زن، عامل ایجاد کننده را در معابر سیمیان ادامه دهند. ویروس تازه یافت شده که مشابه ویروس سنت لوئیس نیست، پس از تزریق داخل مغزی منجر به علائم مشخصه و نفوذ لنفوسیتی به مننژها و شبکه کوروئید در موش ها شد. - E. TRAUB همان پاتوژن را در کلنی موش های سفید در پرینستون (ایالات متحده آمریکا) در سال 1935 کشف کرد. اولین جداسازی از انسان توسط TH به دست آمد. M. RIVERS و TF McNIR SCOTT (1935)، از مشروب دو بیمار مبتلا به مننژیت "باکتریایی". مطالعات فشرده توسط E. TRAUBS (1936) در مورد رفتار ویروس LCM در موش، توجه را به این جونده به عنوان یک مخزن احتمالی ویروس و به عنوان منبع عفونت برای انسان جلب کرد. این حدس توسط CH پشتیبانی شد. ARMSTRONG و L.K. SWEET (1939) و توسط CH. آرمسترانگ، جی.جی. WALLACE و L. Ross (1940) زمانی که توانستند موش های آلوده به ویروس را تقریباً بدون استثنا در خانه های بیماران خود شناسایی کنند، این را تأیید کردند. در دوره پس از آن، دانش بیشتری در مورد اپیدمیولوژی و تظاهرات بالینی مختلف این بیماری عفونی و همچنین در مورد واکنش‌های ایمونوبیولوژیکی که ویروس LCM قادر است در ارگانیسم میزبان ایجاد کند، به دست آمد. با این حال، این فرضیه که در ابتدا توسط برخی از نویسندگان بیان شد مبنی بر اینکه این ویروس اکنون تنها عامل ایجاد کننده مننژیت "اسپتیک" است، تایید نشد.

Geschichte Das Virus der Lymphocytären Choriomeningitis (LCM) wurde im Jahre 1934 in den USA von CH. ARMSTRONG und R. D. LILLIE zufällig gefunden, als sie über die St. Louis-Enzephalitis arbeiteten und sich bemühten, von dem Organ­ material einer Frau ausgehend, den Erreger in Affen-Passagen fortzuführen. Das neu gefundene, mit dem St. Louis-Virus nicht identische Virus führte bei Mäusen nach intracerebraler Injektion zu charakteristischen Krankheitszeichen und einer lymphocytären Infiltration der Meningen und der Plexus chorioidei. - E. TRAUB entdeckte im Jahre 1935 den gleichen Erreger in einer Kolonie weißer Mäuse in Princeton (USA). Die erste Isolierung vom Menschen gelang TH. M. RIVERS und T. F. McNAIR SCOTT (1935), und zwar aus dem Liquor zweier Kranker mit »abakterieller« Meningitis. Die intensiven Untersuchungen E. TRAUBS (1936) über das Verhalten des LCM-Virus bei der Maus lenkten die Aufmerksamkeit auf diesen Nager als mögliches Virusreservoir und als Ansteckungsquelle für den Menschen. Diese Vermutung wurde von CH. ARMSTRONG und L. K. SWEET (1939) sowie von CH. ARMSTRONG, J. J . WALLACE und L. Ross (1940) noch be­ kräftigt, als sie in den Wohnungen ihrer Kranken fast ausnahmslos virusverseuchte Mäuse nachweisen konnten. In der folgenden Zeit wurden weitere Kenntnisse über die Epidemiologie und die verschiedenen klinischen Erscheinungsformen dieser Infektionskrankheit sowie über die immunbiologischen Reaktionen ge­ wonnen, die das LCM-Virus im Wirtsorganismus hervorzurufen vermag. Die von einigen Autoren zunächst geäußerte Vermutung, daß es sich bei diesem Virus nun um den alleinigen Erreger der »aseptischen« Meningitis handle, bestätigte sich jedoch nicht.