Unfamiliar methods. Blumenberg and Rorty on metaphor

دسته بندی: فلسفه
ویرایش:  
نویسندگان: Reynolds A.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 28 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 5 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 47,000

مقاله منتشر شده در «Qui Parle» — 2000 — Vol. 12 — شماره 1 پایان طبیعت (بهار/تابستان) — ص 77-103. در بررسی ترجمه انگلیسی The Legitimacy of the Modern در سن، ریچارد رورتی کار عظیم هانس بلومنبرگ را به عنوان اثباتی از عمل گرایی تحسین می کند. برای رورتی بلومنبرگ مفهوم مثبتی از مدرنیته فلسفی به عنوان یک کار عملگرایانه که توسط قهرمان عملگرا فرانسیس بیکن افتتاح شد، بازیابی می کند. اگرچه ممکن است تعجب آور نباشد که رورتی ستایش خود را از این اثر بر اساس دفاع عملگرایانه بلومنبرگ از روشنگری ارائه کند، اما هدف او بیش از صرفاً خودخواهانه است. در واقع این استدلال که پروژه بلومنبرگ در مواقعی به صراحت عمل گرایانه است، اینکه عقلانیت مشخص کننده عصر مدرن، به تعبیر رورتی، به عنوان یک «انتخاب عمل گرایانه در میان ابزارهای موجود» مشروعیت می یابد، کاملاً نادرست نیست. اهمیت عمل گرایی در بلومنبرگ. شاید بتوان کار را در چارچوب پروژه استعاری او به بهترین نحو درک کرد. استعاره‌شناسی که در اصل در اثر سال 1960 خود به‌عنوان «روش فرعی برای تاریخ مفاهیم [Begriffsgeschichte]» مفهوم‌سازی شد، مدلی عمل‌گرایانه از تاریخ فکری را پیش‌فرض می‌گیرد که بر اساس آن نه تنها مفاهیم، ​​بلکه تأثیرات فلسفی نظام‌ها نیز پدیدار می‌شوند. بر این اساس، زبان فلسفی بر پایه‌های بلاغی آنچه که بلومنبرگ از آن به عنوان «استعاره‌های مطلق» یاد می‌کند، ظهور می‌کند، چهره‌های اولیه‌ای که ساختار فرعی اندیشه را تشکیل می‌دهند و در عین حال در برابر ترجمه به منطق مقاومت می‌کنند. در این اثر اولیه، بلومنبرگ استعاره را به عنوان ابزاری توصیف می‌کند که ذهن انسان از طریق آن در تلاش برای خلق تاریخ خود از میان حدس‌ها و پیش‌بینی‌های تخیل خود، از خود جلو می‌زند.6 یک دهه بعد، در «رویکرد انسان‌شناختی» خود. بلومنبرگ در رابطه با اهمیت معاصر بلاغت در سال 1971، با تعریف انسان به عنوان یک «Mangelwesen»، موجودی با کمبودها، که همزمان از حقیقت بریده شده و در عین حال مجبور به عمل در جهان است، این شتاب بلاغت را در یک زمینه انسان شناختی قرار می دهد. . در چنین وضعیت ناپایداری، بلاغت به وسیله ای عمل گرایانه برای پرداختن و جبران نارسایی عقل انسانی تبدیل می شود. همانطور که بلومنبرگ بیان می کند، "شکلی از عقلانیت خود را نشان می دهد - راهی عقلانی برای کنار آمدن با موقتی بودن عقل".

Article published in «Qui Parle» — 2000 — Vol. 12 — No. 1 The End of Nature (Spring/Summer) — pp. 77-103. In his review of the English translation of The Legitimacy of the Modern Age, Richard Rorty applauds Hans Blumenberg's monumental work as a vindication of pragmatism. For Rorty Blumenberg recuperates a positive notion of philosophical modernity as a pragmatic enterprise inaugurated by the pragmatic hero Francis Bacon. While it may come as no surprise that Rorty would offer his praise of this work on the basis of Blumenberg's pragmatic defense of the Enlightenment, his point is more than merely self-serving. It is in fact not altogether false to argue that Blumenberg's project is at times explicitly pragmatic, that the rationality characterizing the modern age is legitimated, in Rorty's terms, as a "pragmatic choice among available tools." The importance of pragmatism in Blumenberg's work can perhaps best be understood within the context of his metaphorological project. Conceptualized originally in his 1960 work Paradigmen zueiner Metaphorologie as a "subsidiary method for the history of concepts [Begriffsgeschichte]," metaphorology presupposes a pragmatic model of intellectual history, according to which not only concepts but also philosophical systems emerge as effects of the on-going work of metaphor.4 Accordingly, philosophical language emerges on the rhetorical foundations of what Blumenberg refers to as "absolute metaphors," primal figures that comprise the very sub-structure of thought yet resist translation into logic. In this early work, Blumenberg describes metaphor as the precipitant means by which the human mind pushes ahead of itself in its attempt to create its own history out of the conjectures and projections of its imagination.6 A decade later, in his "Anthropological Approach to the Contemporary Significance of Rhetoric" of 1971, Blumenberg situates this precipitancy of rhetoric in an anthropological context by defining man as a "Mangelwesen," a creature of deficiencies, simultaneously cut off from truth and yet compelled to act in the world. Within such a precarious situation, rhetoric becomes a pragmatic means of addressing and compensating for the insufficiency of human reason. It represents, as Blumenberg suggests, "a form of rationality itself — a rational way of coming to terms with the provisionality of reason."