Transmitters and Creators: Chinese Commentators and Commentaries on the Analects

اشاره (Lunyu) یکی از تأثیرگذارترین متون در تاریخ بشر است. این کلاسیک به‌عنوان گزارش فرضی آموزه‌های کنفوسیوس (551–479 پ. خواننده فقط متن خود مقاله ها را می خواند. در عوض، اشعال در شبکه ای از تفسیر تعبیه شده بود که معنای آن را واسطه می کرد. مفسران مدرن اشکلات به ندرت این میراث دو هزار ساله تفسیر را تصدیق می کنند. تفسیرهای برجسته یا کلیدی این سنت را چقدر خوب درک می کنیم؟ هر چند وقت یکبار چنین تفسیرهایی را می خوانیم که ممکن است متنی را که آنها در مورد آن اظهار نظر می کنند بخوانیم؟ بسیاری از تفسیرها چیزی بیش از اظهار نظر ساده روی یک متن انجام می دهند. آنها نه تنها خوانش متن را شکل می‌دهند، بلکه بخش‌هایی از متن بهانه‌ای برای مفسر می‌شوند تا بدنه فکری خود را بسط دهد و توضیح دهد.

این کتاب سعی دارد با تجزیه و تحلیل چهار مورد غفلت ما از تفسیرها را جبران کند. آثار کلیدی مربوط به اواخر قرن دوم تا اواسط قرن نوزدهم (دوره ای که اساساً با ظهور و افول کنفوسیوس گرایی کتاب مقدس همزمان بود): تفسیرهای هی یان (حدود 190-249). هوانگ کان (488–545)؛ ژو شی (1130–1200)؛ و لیو باونان (1791-1855) و لیو گونگمیان (1821-1880).

The Analects (Lunyu) is one of the most influential texts in human history. As a putative record of Confucius’s (551–479 B.C.E.) teachings and a foundational text in scriptural Confucianism, this classic was instrumental in shaping intellectual traditions in China and East Asia until the early twentieth century.

But no premodern reader read only the text of the Analects itself. Rather, the Analects was embedded in a web of interpretation that mediated its meaning. Modern interpreters of the Analects only rarely acknowledge this legacy of two thousand years of commentaries. How well do we understand prominent or key commentaries from this tradition? How often do we read such commentaries as we might read the text on which they comment? Many commentaries do more than simply comment on a text. Not only do they shape the reading of the text, but passages of text serve as pretexts for the commentator to develop and expound his own body of thought.

This book attempts to redress our neglect of commentaries by analyzing four key works dating from the late second century to the mid-nineteenth century (a period substantially contemporaneous with the rise and decline of scriptural Confucianism): the commentaries of He Yan (ca. 190–249); Huang Kan (488–545); Zhu Xi (1130–1200); and Liu Baonan (1791–1855) and Liu Gongmian (1821–1880).