Theology and Bioethics: Exploring the Foundations and Frontiers

ما که در این فرهنگ پسامدرن اواخر قرن بیستم زندگی می کنیم، هنوز فرزندان دوآلیسم هستیم. به دلایل بسیار پیچیده‌ای، ما همچنان از هم جدا می‌شویم و بدن و روح، پزشکی و دین، مقدس و دنیوی، خصوصی و عمومی، عشق و عدالت، زن و مرد را متضادهای افراطی می‌دانیم. گرچه این هنوز گرایش قوی ماست، اما در حال کشف بیهودگی و مضرات چنین شکاف دوگانه ای هستیم. مردم بسیاری از فرهنگ های باستانی ممکن است به دیر کشف ما در مورد اشتراکات پزشکی و دین لبخند بزنند. با نگاهی گذرا به مصر باستان، سامره، بابل، ایران، یونان و روم می‌توان یک موضوع مشترک را آشکار کرد - پیوند نزدیک دین و پزشکی. هر دو به طور مرکزی به شفا، سلامتی و کامل بودن توجه داشتند. شخص به عنوان وحدت بدن، ذهن و روح درک می شد. کشیش و پزشک اغلب در یک فرد ترکیب می شدند. یکی از کمک های مهم این حجم قابل توجه از مقالات، حمله مداوم به دوگانگی است. از دیدگاه‌های گوناگون، تقریباً همه نویسندگان، جلوه‌های گوناگون دوگانه‌گرایی در دین و پزشکی را آشکار می‌کنند و به رویکردی جامع‌تر می‌خواهند. از آنجایی که ویراستار خلاصه‌ای عالی از هر مقاله ارائه کرده است، سعی نمی‌کنم در مورد مشارکت‌های خاصی نظر بدهم. در عوض، مایلم سه موضوع کلی را که به نظر من برای اخلاق الهیات قابل توجه است، برجسته کنم.

We who live in this post-modern late twentieth century culture are still children of dualism. For a variety of rather complex reasons we continue to split apart and treat as radical opposites body and spirit, medicine and religion, sacred and secular, private and public, love and justice, men and women. Though this is still our strong tendency, we are beginning to­ discover both the futility and the harm of such dualistic splitting. Peoples of many ancient cultures might smile at the belatedness of our discovery concerning the commonalities of medicine and religion. A cur­ sory glance back at ancient Egypt, Samaria, Babylonia, Persia, Greece, and Rome would disclose a common thread - the close union of religion and medicine. Both were centrally concerned with healing, health, and wholeness. The person was understood as a unity of body, mind, and spirit. The priest and the physician frequently were combined in the same individual. One of the important contributions of this significant volume of essays is the sustained attack upon dualism. From a variety of vantage points, virtually all of the authors unmask the varied manifestations of dualism in religion and medicine, urging a more holistic approach. Since the editor has provided an excellent summary of each article, I shall not attempt to comment on specific contributions. Rather , I wish to highlight three 1 broad themes which I find notable for theological ethics.