The Wheatstone Concertina and Symmetrical Arrangements of Tonal Space

دسته بندی: موسیقی
ویرایش:  
نویسندگان: Gawboy Anna.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 28 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 6 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 43,000

مجله تئوری موسیقی پاییز 2009 53(2): 163-190; Abstract انگلیسی کنسرتینا که توسط فیزیکدان چارلز ویتستون اختراع شد، به عنوان یک سالن و ساز کنسرت در بریتانیای ویکتوریایی از محبوبیت کمی برخوردار بود. وتستون طرح‌بندی دکمه‌های متعددی را برای کنسرتینا طراحی کرد که متشکل از شبکه‌های گامی پنج‌ها و یک‌سوم‌های درهم آمیخته بود، که او در پتنت‌های ۱۸۲۹ و ۱۸۴۴ توضیح داد. مانند فضاهای تونال بعدی نظریه‌پردازان دوگانه آلمانی، چیدمان دکمه‌های کنسرتینا از کار هجدهم الهام گرفته شده است. -ریاضی دان قرن، لئونارد اویلر، که از یک شبکه برای نشان دادن روابط بین زیربناها به صورت لحنی استفاده کرد. ویتستون در ابتدا کنسرتینا را بر اساس جنس دیاتونیک-کروماتیک اویلر کوک کرد و سپس به سازهای تجاری خود به معنای و در نهایت خلق و خوی برابر روی آورد. در میان اعضای انجمن سلطنتی، کنسرتینا ابزاری برای تحقیق در مورد آکوستیک و خلق و خو شد. الکساندر الیس، مترجم هرمان فون هلمهولتز در مورد احساسات لحن، از کنسرتینا به عنوان ابزاری برای نمایش در سخنرانی های عمومی استفاده کرد که هدف از آن عمومیت بخشیدن به نظریه های آکوستیک هلمهولتز بود. تاریخ کنسرتینای انگلیسی شکاف‌ها و همپوشانی‌های عجیب و غریب بین فرهنگ‌های علمی و عامه، هارمونیک‌های نظری و آکوستیک تجربی، و تئوری موسیقی و عملکرد موسیقی در اواسط قرن نوزدهم را نشان می‌دهد.

Journal of Music Theory Fall 2009 53(2): 163-190; Abstract The English concertina, invented by the physicist Charles Wheatstone, enjoyed a modest popularity as a parlor and concert instrument in Victorian Britain. Wheatstone designed several button layouts for the concertina consisting of pitch lattices of interlaced fifths and thirds, which he described in patents of 1829 and 1844. Like the later tonal spaces of the German dualist theorists, the concertina's button layouts were inspired by the work of eighteenth-century mathematician Leonhard Euler, who used a lattice to show relationships among pitches in just intonation. Wheatstone originally tuned the concertina according to Euler's diatonic-chromatic genus before switching to meantone and ultimately equal temperament for his commercial instruments. Among members of the Royal Society, the concertina became an instrument for research on acoustics and temperament. Alexander Ellis, translator of Hermann von Helmholtz's On the Sensations of Tone, used the concertina as a demonstration tool in public lectures intended to popularize Helmholtz's acoustic theories. The English concertina's history reveals the peculiar fissures and overlaps between scientific and popular cultures, speculative harmonics and empirical acoustics, and music theory and musical practice in the mid-nineteenth century.