The Specter of "the People": Urban Poverty in Northeast China

علیرغم تغییرات گسترده در سیاست های اقتصادی خود، چین همچنان خود را به عنوان سوسیالیست تعریف می کند. از سال 1949 تا به امروز، شعار مائوئیستی "خدمت به مردم" نقطه مرکزی جهت گیری اخلاقی و سیاسی بوده است. با این حال چندین دهه اصلاحات مبتنی بر بازار منجر به بیکاری بالای شهری شده است و پیشتاز پرولتاریا را به یک فقرای شهری جدید تبدیل کرده است. چگونه کارگران بیکار با وضعیت دوپارگی خود کنار می‌آیند که از نظر اقتصادی به حاشیه رانده شده‌اند، اما همچنان از نظر لفاظی محوری برای راهی که چین ادعا می‌کند خود را درک می‌کند؟ دولتی که وقف خدمت به "مردم" است چگونه فقر شهروندان خود را مدیریت می کند؟ مون یانگ چو در کتابی بر اساس بیش از دو سال کار میدانی در منطقه مسکونی رو به زوال هاربین در شمال شرقی استان هیلونگجیانگ به این پرسش‌ها می‌پردازد.

چو تجربیات مختلف فقر را در بین شهری بی‌کار شده تحلیل می‌کند. کارگران و مهاجران روستایی به شهر اخیر، دو گروهی که فشار اقتصادی مشترکی در شهرهای Rustbelt چین دارند اما به ندرت به عنوان یک طبقه متحد می شوند که مدیون حمایت دولت است. او نشان می دهد که کارگران فقیر با طرح ادعاهایی در مورد "مردم" و آنچه که لیاقتشان را دارند به دنبال حمایت و شناسایی هستند. آنها همان زبانی را که زمانی حزب-دولت برای احترام به آنها به کار برده بود، دوباره به کار می برند، اگرچه ادعای آنها اغلب با دستورالعمل های دولت در مورد اینکه چگونه "مردم" باید به عنوان سوژه های خودگردان متولد شوند، در تناقض است. شعار «خدمت به مردم» دیگر وعده حزب-دولت نیست، بلکه خواسته بیکاران و فقرا است.

Despite massive changes to its economic policies, China continues to define itself as socialist; since 1949 and into the present, the Maoist slogan "Serve the People" has been a central point of moral and political orientation. Yet several decades of market-based reforms have resulted in high urban unemployment, transforming the proletariat vanguard into a new urban poor. How do unemployed workers come to terms with their split status, economically marginalized but still rhetorically central to the way China claims to understand itself? How does a state dedicated to serving "the people" manage the poverty of its citizens? Mun Young Cho addresses these questions in a book based on more than two years of fieldwork in a decaying residential area of Harbin in the northeast province of Heilongjiang.

Cho analyzes the different experiences of poverty among laid-off urban workers and recent rural-to-urban migrants, two groups that share a common economic duress in China's Rustbelt cities but who rarely unite as one class owed protection by the state. Impoverished workers, she shows, seek protection and recognition by making claims about "the people" and what they deserve. They redeploy the very language that the party-state had once used to venerate them, although their claim often contradicts government directives regarding how “the people” should be reborn as self-managing subjects. The slogan “serve the people” is no longer a promise of the party-state but rather a demand made by the unemployed and the poor.