The runes of evolution : how the universe became self-aware

چگونه انسانها به تخیلاتی دست یافته اند که می توانند احتمالات غیر واقعی را به ذهن متبادر کنند؟ کیهان چگونه خودآگاه شد؟ در رونزهای تکامل، سایمون کانوی موریس مطالعه تکامل را از منظر همگرایی احیا می‌کند و شواهد جدید قانع‌کننده‌ای را برای حمایت از دیدگاه علمی فزاینده‌ای ارائه می‌کند که تاریخ حیات بسیار بیشتر از یک بار قابل پیش‌بینی است. فکر کرد.
 
کانوی موریس، زیست‌شناس تکاملی برجسته در دانشگاه کمبریج، به دلیل کارش در مورد انفجار کامبرین (به‌ویژه فسیل‌های شیل برگس) و همگرایی تکاملی، که فرآیندی است که در آن ارگانیسم‌ها نه ارتباط نزدیک (نه تک‌فیلتیک)، به‌طور مستقل ویژگی‌های مشابه را در نتیجه انطباق با محیط‌های مشابه یا موقعیت‌های بوم‌شناختی تکامل می‌دهند.
 
در رونزهای تکامل، او نشان می‌دهد که چگونه فراگیر بودن همگرایی به یک چارچوب اساسی اشاره می کند که به موجب آن بسیاری از نتایج، از جمله مغز و هوش، عملاً در هر سیاره ای شبیه به زمین تضمین می شود. کانوی موریس همچنین بر میزان پیچیدگی سیستم‌های زیستی پیشرفته در اشکال میکروبی تأکید می‌کند.
 
The Runes of Evolution با ایجاد یک شبکه گسترده‌تر، بسیاری از سؤالات تکاملی نادیده گرفته شده را بررسی می‌کند. برخی به طور قابل توجهی کلی هستند. به عنوان مثال، چرا همگرایی هایی مانند انگلی، گوشتخواری و تثبیت نیتروژن در گیاهان در نقاط داغ طبقه بندی خاص متمرکز شده اند؟ چرا گروه‌های خاصی تمایل خاصی به تکامل به سمت حالات خاص دارند؟
 
برخی از سؤالات منجر به بینش‌های تکاملی غیرمنتظره می‌شوند: اگر زنبورها بخوابند (همانطور که می‌خوابند)، آیا خواب می‌بینند؟ چرا آن حشره با یک ارکیده همراه است؟ چرا اسفنج ها سیستمی از فیبر نوری را تکامل داده اند؟ میگوهای آخوندکی و زیردریایی چه چیزی مشترک دارند؟ اگر دایناسورها منقرض نمی شدند بعد چه اتفاقی می افتاد؟ آیا یک گربه دندان شمشیر هرگز دوباره تکامل خواهد یافت؟
 
کونا موریس می‌گوید: «حتی در میان پستانداران، چه رسد به کل درخت زندگی، انسان‌ها یک شاخه کوچک از درختکاری وسیع (و عمدتاً فسیل‌شده) را نشان می‌دهند. هر گونه زنده ای یک نسل خطی از یک رشته عظیم از اجداد ناپدید شده است، اما خود تکامل برعکس خطی است. بلکه بی‌پایان اکتشافی است و فضاهای وسیع ابرفضای زیستی را بررسی می‌کند. در واقع، این کتاب جشنی است از چگونگی پر شدن جهان ما (و چگونه) با شورش هایی از اشکال، پرده ای از زندگی. سنتز همگرایی تکاملی تا به امروز منتشر شود.

How did human beings acquire imaginations that can conjure up untrue possibilities? How did the Universe become self-aware? In The Runes of Evolution, Simon Conway Morris revitalizes the study of evolution from the perspective of convergence, providing us with compelling new evidence to support the mounting scientific view that the history of life is far more predictable than once thought.
 
A leading evolutionary biologist at the University of Cambridge, Conway Morris came into international prominence for his work on the Cambrian explosion (especially fossils of the Burgess Shale) and evolutionary convergence, which is the process whereby organisms not closely related (not monophyletic), independently evolve similar traits as a result of having to adapt to similar environments or ecological niches.
 
In The Runes of Evolution, he illustrates how the ubiquity of convergence hints at an underlying framework whereby many outcomes, not least brains and intelligence, are virtually guaranteed on any Earth-like planet. Conway Morris also emphasizes how much of the complexity of advanced biological systems is inherent in microbial forms.
 
By casting a wider net, The Runes of Evolution explores many neglected evolutionary questions. Some are remarkably general. Why, for example, are convergences such as parasitism, carnivory, and nitrogen fixation in plants concentrated in particular taxonomic hot spots? Why do certain groups have a particular propensity to evolve toward particular states?
 
Some questions lead to unexpected evolutionary insights: If bees sleep (as they do), do they dream? Why is that insect copulating with an orchid? Why have sponges evolved a system of fiber optics? What do mantis shrimps and submarines have in common? If dinosaurs had not gone extinct what would have happened next? Will a saber-toothed cat ever re-evolve?
 
Cona Morris observes: “Even amongst the mammals, let alone the entire tree of life, humans represent one minute twig of a vast (and largely fossilized) arborescence. Every living species is a linear descendant of an immense string of now-vanished ancestors, but evolution itself is the very reverse of linear. Rather it is endlessly exploratory, probing the vast spaces of biological hyperspace. Indeed this book is a celebration of how our world is (and was) populated by a riot of forms, a coruscating tapestry of life.”
 
The Runes of Evolution is the most definitive synthesis of evolutionary convergence to be published to date.