The Psychotherapy of Schizophrenia

این جلد به تئودور لیدز و روث دبلیو لیدز اختصاص دارد، همانطور که کنفرانس روان درمانی اسکیزوفرنی در 9 و 10 آوریل 1979 برگزار شد و در آن مطالب منتشر شده در اینجا ارائه شد. این سمپوزیوم در سال 1979 از برخی جهات همان چیزی را که سی سال قبل در دانشگاه ییل برگزار شد، تکرار کرد، در زمانی که روان درمانی با بیماران اسکیزوفرنی با خوش بینی و اشتیاق بسیار دیده می شد. روث و تد لیدز در این سمپوزیوم قبلی نیز مشارکت داشتند و در مقاله خود بر پیوند شدید مادر و بیمار به عنوان یک موضوع درمانی تأکید کردند. از آن زمان، گام های قابل توجهی در درمان بیماران اسکیزوفرنی برداشته شده است. معرفی عوامل روان‌داروسازی، توسعه خانواده‌درمانی و روش‌های پیچیده‌تر در مراقبت‌های مبتنی بر جامعه برای چنین بیمارانی، همگی تأثیرات مهمی داشته‌اند. روان‌درمانی با بیماران اسکیزوفرنی به‌عنوان یک روش نسبتاً محدود باقی مانده است، تا حدی به این دلیل که زمان و سرمایه‌گذاری شخصی درمانگران دشوار و نیازمند است، و تا حدی به این دلیل که مستندسازی اثربخشی آن در یک سطح معتبر آماری یا اپیدمیولوژیک از ما دور مانده است.

This volume is dedicated to Theodore Lidz and Ruth W. Lidz, as was the conference on the Psychotherapy of Schizophrenia held on April 9 and 10, 1979, at which the materials here published were presented. This 1979 sym­ posium replicated in some respects the one held at Yale University thirty years earlier, at a time when psychotherapy with schizophrenic patients was viewed with much optimism and enthusiasm. Ruth and Ted Lidz contributed to this earlier symposium also, emphasizing in their paper the intense mother-patient bond as a therapeutic issue. Since then, considerable strides have been made in the treatment of schizophrenic patients. The introduction of psychopharmacologic agents, the development of family therapy, and more sophisticated methods in com­ munity-based care for such patients, all have had important impacts. Psychotherapy with schizophrenics as such has remained a rather limited practice, partly because it is difficult and demanding of therapists' time and personal investment, and partly because documenting its effectiveness on a statistically or epidemiologically valid plane has eluded us.