The Poetry Demon: Song-Dynasty Monks on Verse and the Way

راهبان بودایی چینی سلسله سونگ (960-1279) میل مقاومت ناپذیر برای سرودن شعر را "دیو شعر" نامیدند. در این پژوهش بلندپروازانه، جیسون پروتاس به دنبال پل زدن میان زمینه‌های مطالعات بودایی و ادبیات چینی است تا جایگاه شعر را در زندگی راهبان سونگ بررسی کند. اگرچه در سنت gong'an (Jpn. kōan) مطالب زیادی در مورد آیات نوشته شده است، اطلاعات بسیار کمی در مورد مجموعه های بزرگ - تقریباً 30000 شعر موجود - که توسط اینها سروده شده است. رهبانی ها پروتاس با استفاده از راهبردهای مرتبط با مطالعات دینی، مطالعات ادبی و جامعه شناسی به این نظارت می پردازد. او شعر را با طیف وسیعی از منابع رهبانی به هم می‌پیوندد و در این کار مخالف طرح یک جنبش «چان ادبی» است که شعر را راهی برای بیداری می‌نوشت. او در عوض درکی از شعر راهبان ارائه می‌کند که بر اساس گفتمان آهنگ راهبان است.

این کار با بررسی اینکه چگونه راهبان ژانرهای جدیدی را خلق کردند، کتاب‌های خود را خلق کردند و به مخاطبان راهبان برای شعر راهبان دامن زدند، آغاز می‌شود. این سیر تکامل گاتا را از سرودهای موجود در متون مقدس بودایی تا یک ژانر مستقل برای اشعار مرتبط با استادان چان به عنوان بودای زنده دنبال می کند. در حالی که فرهنگ رهبانی آهنگ حجم عظیمی از اشعار تولید کرد، در همان زمان ممنوعیت هایی را علیه مشارکت راهبان در شعر به عنوان یک هنر دنیوی یا کنفوسیوس ترویج کرد: این تنش سازنده یک نیروی جاندار بود. شیطان شعر این و دیگر تلاقی‌های آموزه بودایی را با جامعه ادبی برجسته می‌کند و مسیرهای مولد را از طریق مطالب متعدد، از جمله مجموعه‌هایی از چان «گفته‌های ضبط‌شده»، قوانین رهبانی، «راهب برجسته» و «کارنامه شعله‌ای» ترسیم می‌کند. تشییع نگاری ها، دست نوشته های شعر، دایره المعارف بودایی، آغازگرها، و تفسیر سوترا.

دو مطالعه موردی طول فصل نشان می دهد که چگونه راهبان سونگ در دو تا از برجسته ترین و محافظه کارترین شیوه های شعر آن زمان، یعنی شیوه های فراق، مشارکت داشتند. و عزاداری پروتاس نشان می دهد که چگونه راهبان از طنز چان با اشاره به پوچی استفاده می کردند تا اعمال جدایی را به آموزه های بودایی تبدیل کنند. در فصلی دیگر، راهبان در سوگ غم و اندوه خود را با شعر بیان کردند. شیطان شعر به طرز چشمگیری راه های جدید و خلاقانه ای را برای مطالعه شعر راهبان بودایی چینی کشف می کند و در عین حال به مطالعه گسترده تر دین و ادبیات چینی کمک می کند.

Chinese Buddhist monks of the Song dynasty (960–1279) called the irresistible urge to compose poetry “the poetry demon.” In this ambitious study, Jason Protass seeks to bridge the fields of Buddhist studies and Chinese literature to examine the place of poetry in the lives of Song monks. Although much has been written about verses in the gong’an (Jpn. kōan) tradition, very little is known about the large corpora―roughly 30,000 extant poems―composed by these monastics. Protass addresses the oversight by using strategies associated with religious studies, literary studies, and sociology. He weaves together poetry with a wide range of monastic sources and in doing so argues against positing a “literary Chan” movement that wrote poetry as a path to awakening; he instead presents an understanding of monks’ poetry grounded in the Song discourse of monks themselves.

The work begins by examining how monks fashioned new genres, created their own books, and fueled a monastic audience for monks’ poetry. It traces the evolution of gāthā from hymns found in Buddhist scripture to an independent genre for poems associated with Chan masters as living buddhas. While Song monastic culture produced a prodigious amount of verse, at the same time it promoted prohibitions against monks’ participation in poetry as a worldly or Confucian art: This constructive tension was an animating force. The Poetry Demon highlights this and other intersections of Buddhist doctrine with literary sociality and charts productive pathways through numerous materials, including collections of Chan “recorded sayings,” monastic rulebooks, “eminent monk” and “flame record” hagiographies, manuscripts of poetry, Buddhist encyclopedia, primers, and sūtra commentary.

Two chapter-length case studies illustrate how Song monks participated in two of the most prominent and conservative modes of poetry of the time, those of parting and mourning. Protass reveals how monks used Chan humor with reference to emptiness to transform acts of separation into Buddhist teachings. In another chapter, monks in mourning expressed their grief and dharma through poetry. The Poetry Demon impressively uncovers new and creative ways to study Chinese Buddhist monks’ poetry while contributing to the broader study of Chinese religion and literature.