The Place of Many Moods: Udaipur’s Painted Lands and India’s Eighteenth Century

نگاهی به سنت‌های نقاشی شمال غربی هند در قرن هجدهم، و آنچه که در مورد تغییرات سیاسی و هنری این دوران آشکار می‌کند

در قرن طولانی هجدهم، هنرمندان از اودایپور، شهری پر از دریاچه ها در شمال غربی هند، متخصص در به تصویر کشیدن فضای حسی زنده کاخ های تاریخی، آب انبارها، معابد، بازارها، و دوربارها. با تضعیف اقتدار امپراتوری مغول در اواخر دهه 1600 و تبدیل شدن اقتصاد استعماری بریتانیا در دهه 1830، حامیان جدید و متخصصان تلفن همراه فرهنگ های شهری و ژانرهای هنری را در سراسر هند مدرن اولیه تغییر دادند. مکان بسیاری از حالات به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه آثار هنری اودایپور - نقاشی‌های یادبود دربار، پرتره‌های سلطنتی، طومارهای حروف جین، دست نوشته‌های مذهبی، مصنوعات نقشه‌کشی و نقشه‌های معماری - نشان‌دهنده تغییرات عمده زیبایی‌شناختی، فکری و سیاسی دوره هستند. دیپتی خرا نشان می‌دهد که این اشیاء غوطه‌ورکننده به‌طور قدرتمندی باوا-احساس، عواطف و خلق و خوی مکان‌های خاص را منتقل می‌کنند، و چشم‌اندازهایی از لذت، فراوانی و ستایش را آشکار می‌کنند. این حالات به یاد ماندنی با روش‌هایی مواجه می‌شوند که تاریخ‌های استعماری انحطاط شرقی را بازگو کرده‌اند، و چگونگی درک فرهنگ و زمان را شکل می‌دهند.

روشن کردن رابطه نزدیک بین نقاشی و شعر، و پیوندهای بین هنر، معماری، ادبیات، سیاست، بوم‌شناسی ، تجارت و مذهب، خرا بررسی می کند که نقاشان اودایپور چگونه از نظر زیبایی شناسی مخاطبان خبره های درباری، راهبان دوره گرد، و گروه های سوداگر را برای ایجاد پیوندهای تعلق به مکان های واقعی در زمان حال و آرزوی آینده های ایده آل ترغیب می کردند. تصاویر پیشگام آنها به دنبال برانگیختن احساساتی مانند عشق، هیبت، فراوانی و شگفتی بود و بر حواس، فضاها و اجتماعی بودن ضروری برای کارایی اشیاء و بیان قلمرویی تأکید می کرد.

مکان بسیاری. Moods میراث خلاق تأثیرگذار زیبایی برانگیزاننده را آشکار می کند که سؤالات گسترده تری در مورد نحوه عملکرد احساسات و مصنوعات در تشکیل تاریخ و ذهنیت، سیاست و مکان ایجاد می کند.

A look at the painting traditions of northwestern India in the eighteenth century, and what they reveal about the political and artistic changes of the era

In the long eighteenth century, artists from Udaipur, a city of lakes in northwestern India, specialized in depicting the vivid sensory ambience of its historic palaces, reservoirs, temples, bazaars, and durbars. As Mughal imperial authority weakened by the late 1600s and the British colonial economy became paramount by the 1830s, new patrons and mobile professionals reshaped urban cultures and artistic genres across early modern India. The Place of Many Moods explores how Udaipur’s artworks―monumental court paintings, royal portraits, Jain letter scrolls, devotional manuscripts, cartographic artifacts, and architectural drawings―represent the period’s major aesthetic, intellectual, and political shifts. Dipti Khera shows that these immersive objects powerfully convey the bhava―the feel, emotion, and mood―of specific places, revealing visions of pleasure, plenitude, and praise. These memorialized moods confront the ways colonial histories have recounted Oriental decadence, shaping how a culture and time are perceived.

Illuminating the close relationship between painting and poetry, and the ties among art, architecture, literature, politics, ecology, trade, and religion, Khera examines how Udaipur’s painters aesthetically enticed audiences of courtly connoisseurs, itinerant monks, and mercantile collectives to forge bonds of belonging to real locales in the present and to long for idealized futures. Their pioneering pictures sought to stir such emotions as love, awe, abundance, and wonder, emphasizing the senses, spaces, and sociability essential to the efficacy of objects and expressions of territoriality.

The Place of Many Moods uncovers an influential creative legacy of evocative beauty that raises broader questions about how emotions and artifacts operate in constituting history and subjectivity, politics and place.