The Philosophy of Right and Left: Incongruent Counterparts and the Nature of Space

همتایان نامتجانس اشیایی هستند که کاملا شبیه هم هستند، به جز اینکه تصویر آینه ای از یکدیگر هستند، مانند دست چپ و راست انسان. امانوئل کانت اولین متفکر بزرگی بود که به اهمیت فلسفی چنین اشیایی اشاره کرد. او آنها را «قطعات متضاد» نامید، زیرا تقریباً از هر نظر شبیه به هم هستند، «ناهمخوان» زیرا، علیرغم شباهت آنها، هرگز نمی توان یکی را به جای دیگری قرار داد. سه بحث مهم در مورد همتایان ناسازگار در نوشته‌های کانت وجود دارد. اولی مقاله ای است که در سال 1768 منتشر شد، "درباره اولین زمینه تمایز مناطق در فضا"، که در آن کانت معتقد بود که همتایان ناسازگار نظریه رابطه لایب نیتس در مورد فضا را رد می کنند و اثباتی بر نظریه رقیب نیوتن در مورد فضای مطلق هستند. . بخش دوم، بخشی از پایان نامه افتتاحیه او است که دو سال بعد در سال 1770 منتشر شد، که در آن به همتایان نامتجانس اشاره کرد که نشان می دهد دانش ما از فضا باید بر شهود باشد. سومین بخش از Prolegomena to Any Future Metaphysics در سال 1783 است که در آن او از همتایان نامتجانس به عنوان پارادوکسی یاد می کند که تنها با نظریه خودش درباره فضا به عنوان وابسته به ذهن قابل حل است. ذکر چهارم در مبانی متافیزیکی علوم طبیعی در سال 1786 به طور خلاصه نکته Prolegomena را تکرار می کند. عجیب است که در هیچ یک از نسخه های (1781 و 1787) اثر بزرگ کانت، نقد عقل محض، اشاره ای به همتایان نامتجانس وجود ندارد.

Incongruent counterparts are objects that are perfectly similar except for being mirror images of each other, such as left and right human hands. Immanuel Kant was the first great thinker to point out the philosophical significance of such objects. He called them "counter­ parts" because they are similar in nearly every way, "incongruent" because, despite their similarity, one could never be put in the place of the other. Three important discussions of incongruent counterparts occur in Kant's writings. The first is an article published in 1768, 'On the First Ground of the Distinction of Regions in Space', in which Kant con­ tended that incongruent counterparts furnish a refutation of Leibniz's relational theory of space and a proof of Newton's rival theory of absolute space. The second is a section of his Inaugural Dissertation, published two years later in 1770, in which he cited incongruent counterparts as showing that our knowledge of space must rest on intuitions. The third is a section of the Prolegomena to Any Future Metaphysics of 1783, in which he cited incongruent counterparts as a paradox resolvable only by his own theory of space as mind-dependent. A fourth mention in the Metaphysical Foundations of Natural Science of 1786 briefly repeats the Prolegomena point. Curiously, there is no mention of incongruent counterparts in either of the editions (1781 and 1787) of Kant's magnum opus, the Critique of Pure Reason.