The philosophy of gesture : completing pragmatists' incomplete revolution

در استدلال روزمره - درست مانند علم و هنر - دانش بیشتر با "انجام دادن" به دست می آید تا با تحلیل های طولانی. وقتی چیز جدیدی کشف می‌کنیم، چه کار می‌کنیم؟ چگونه می توانیم الگوی این استدلال را که به طور سنتی "مصنوعی" نامیده می شود، تعریف و بررسی کنیم؟ فلسفه ژست جیوانی مادالنا با پیروی از گام‌های پراگماتیست‌های کلاسیک، به ویژه سی. مادالنا با تعریف ژست به‌عنوان عملی با آغاز و پایان که دارای معنا است، توضیح می‌دهد که ترکیبی غلیظ از انواع پدیده‌ها - احساسات و ایده‌های مبهم، اعمال واقعی، عادات اعمال - و نشانه‌ها - نمادها، نمایه‌ها ، و نمادها هنگامی که آمیختگی پدیده ها و نشانه ها متراکم ترین باشد، ژست «کامل» است و قدرت آن در معرفی چیزی جدید در دانش در بالاترین سطح خود است. نمونه‌هایی از ژست‌های کامل عبارتند از عبادت‌های مذهبی، مناسک عمومی و خصوصی، اقدامات عمومی و خصوصی که هویت را تثبیت می‌کنند، نمایش‌های هنری و آزمایش‌های فرضیه‌سازی. با انحراف از چارچوب سنتی کانتی برای درک ماهیت و کارکرد عقل، «فلسفه ژست» رویکردی را پیشنهاد می‌کند که بیشتر با شیوه‌های معمول استدلال ما و درک دانش جدید هماهنگ است.

In everyday reasoning - just as in science and art - knowledge is acquired more by "doing" than with long analyses. What do we "do" when we discover something new? How can we define and explore the pattern of this reasoning, traditionally called "synthetic"? Following in the steps of classic pragmatists, especially C.S. Pierce, Giovanni Maddalena's Philosophy of Gesture revolutionizes the pattern of synthesis through the ideas of change and continuity and proposes "gesture" as a new tool for synthesis. Defining gesture as an action with a beginning and an end that carries on a meaning, Maddalena explains that it is a dense blending of all kinds of phenomena - feelings and vague ideas, actual actions, habits of actions - and of signs - icons, indexes, and symbols. When the blending of phenomena and signs is densest, the gesture is "complete," and its power of introducing something new in knowledge is at its highest level. Examples of complete gestures are religious liturgies, public and private rites, public and private actions that establish an identity, artistic performances, and hypothesizing experiments. A departure from a traditional Kantian framework for understanding the nature and function of reason, The Philosophy of Gesture proposes an approach that is more attuned with our ordinary way of reasoning and of apprehending new knowledge.