The Land of Too Much: American Abundance and the Paradox of Poverty

سرزمین خیلی زیاد یک فرضیه ساده اما قدرتمند ارائه می دهد که به سه سوال پاسخ می دهد: چرا ایالات متحده بیش از هر کشور توسعه یافته دیگری فقر دارد؟ چرا با شروع دهه 1980 حمله به مداخله دولت را تجربه کرد که امروزه به عنوان انقلاب نئولیبرال شناخته می شود؟ و چرا اخیراً بزرگترین سقوط اقتصادی در هفتاد و پنج سال گذشته را متحمل شد؟

اگرچه ایالات متحده اغلب یک ایالت لیبرال و آزاد تلقی می شود، مونیکا پراساد شواهد قانع کننده ای ارائه می دهد. برعکس در واقع، او استدلال می کند که سنت قوی مداخله دولت، توسعه یک دولت رفاه به سبک اروپایی را تضعیف کرد. تئوری سمت تقاضای اقتصاد سیاسی تطبیقی ​​که او در اینجا توسعه می دهد توضیح می دهد که چگونه و چرا این اتفاق افتاد. بحث او در اواخر قرن نوزدهم آغاز می شود، زمانی که رشد اقتصادی انفجاری آمریکا بازارهای جهانی را تحت تأثیر قرار داد و باعث کاهش قیمت در همه جا شد. در حالی که کشورهای اروپایی در واکنش به آن سیاست‌های حمایت‌گرایانه را اتخاذ کردند، در ایالات متحده قیمت‌های پایین‌تر به جنبش کشاورزی دامن زد که چشم‌انداز سیاسی را دوباره تنظیم کرد. دولت فدرال مالیات تصاعدی و مجموعه ای از مقررات مالی سختگیرانه را وضع کرد که از قضا منجر به ایجاد اعتبار آزادتر شد. همانطور که کشورهای اروپایی مدل‌های رشد متمرکز بر سرمایه‌گذاری و صادرات را توسعه دادند، ایالات متحده یک مدل رشد مبتنی بر مصرف ایجاد کرد.

این مداخلات در مقیاس بزرگ منجر به رشد اقتصادی شد که نیازهای شهروندان را برآورده کرد. از طریق اعتبارات خصوصی و نه از طریق سیاست های رفاه اجتماعی. از جمله پیامدها، فقر بیشتر، واکنش منفی علیه مالیات و مقررات، و حباب مسکن ناشی از «کینزیسم وام مسکن» بوده است. این کتاب هزار بحث را به راه خواهد انداخت.

The Land of Too Much presents a simple but powerful hypothesis that addresses three questions: Why does the United States have more poverty than any other developed country? Why did it experience an attack on state intervention starting in the 1980s, known today as the neoliberal revolution? And why did it recently suffer the greatest economic meltdown in seventy-five years?

Although the United States is often considered a liberal, laissez-faire state, Monica Prasad marshals convincing evidence to the contrary. Indeed, she argues that a strong tradition of government intervention undermined the development of a European-style welfare state. The demand-side theory of comparative political economy she develops here explains how and why this happened. Her argument begins in the late nineteenth century, when America’s explosive economic growth overwhelmed world markets, causing price declines everywhere. While European countries adopted protectionist policies in response, in the United States lower prices spurred an agrarian movement that rearranged the political landscape. The federal government instituted progressive taxation and a series of strict financial regulations that ironically resulted in more freely available credit. As European countries developed growth models focused on investment and exports, the United States developed a growth model based on consumption.

These large-scale interventions led to economic growth that met citizen needs through private credit rather than through social welfare policies. Among the outcomes have been higher poverty, a backlash against taxation and regulation, and a housing bubble fueled by “mortgage Keynesianism.” This book will launch a thousand debates.