The Killing Compartments: The Mentality of Mass Murder

بر اساس معیارهای تاریخی، سال های اولیه قرن بیست و یکم به طرز چشمگیری صلح آمیز بوده است. به ندرت مردم توسط همنوع خود کشته می شوند و بسیار بسیار بندرت توسط حیوانات دیگر، به استثنای میکروارگانیسم ها کشته می شوند. با این وجود، اگرچه آمار باید اطمینان بخش باشد، بسیاری از مردم نگران قاتلان تنها، باندهای قاتل و گروه های تروریستی هستند. در عین حال، اکثر مردم به طور مبهم آگاه هستند که حتی در این دوران نسبتاً آرام، جنگ‌ها قربانیان بی‌شماری را به همراه داشته است.
 
با این حال خشونت‌های جمعی علیه غیرنظامیان غیرمسلح سه تا چهار برابر بیشتر از قرن گذشته جان خود را از دست داده‌اند. جنگ: حداقل صد میلیون، و احتمالاً خیلی بیشتر. این کشتارهای گسترده نیازمند تلاش صدها هزار عامل بوده است. چنین مردانی (و تقریباً همه مرد بودند) آماده کشتن بی‌رویه، ساعت‌های زیادی در روز، روزها و هفته‌ها و گاهی برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها بودند.
 
برخلاف جنایتکاران معمولی که در بیرون کار می‌کنند جریان اصلی جامعه، مخفیانه، به تنهایی یا با چند همدست، قاتلان دسته جمعی تقریباً همیشه در تیم های بزرگ، با آگاهی کامل از مقامات و به دستور آنها کار می کردند. بدون استثنا، آنها در یک زمینه اجتماعی حمایتی عمل می کردند، که اغلب به طور محکم در نهادهای رژیم حاکم تعبیه شده بود. بر خلاف تروریست ها، قاتلان دسته جمعی معمولاً نمی خواستند اعمال آنها به طور گسترده شناخته شود.
 
نحوه ثبت نام افراد در خدمت شیطان، سؤالی است که در قلب این کتاب سنگدل نهفته است. موضوع در اینجا نابودی دسته جمعی است - یعنی خشونت گسترده و نامتقارن از فاصله نزدیک، جایی که قاتلان و قربانیان در رویارویی مستقیم هستند. آبرام دو سوان طبقه بندی خشونت توده ای را ارائه می دهد که بر مرتکبین درجه یک متمرکز است و بررسی می کند که چگونه رژیم های آدمکش آنها را به خدمت می گیرند و آنچه را دی سوان "محفظه های کشتار" می نامد ایجاد می کنند که بدترین ظلم ها را بدون تردید اخلاقی ظاهری ممکن می کند. احساس مسئولیت شخصی، و مهمتر از همه، بدون ترحم.

دی سوان متعجب است که خشونت شدید از کجا می آید و به کجا می رود – ظاهراً بدون هیچ ردی – زمانی که این خشونت وحشیانه و وحشیانه به پایان می رسد. و در مورد خود مجرمان چطور؟ آیا آنها صرفاً و فقط محصول شرایط بیرونی هستند؟ یا چیزی در آرایش آنها وجود دارد که به آنها کمک می کند به قاتلان دسته جمعی تبدیل شوند؟ دی سوان با تکیه بر طیف گسترده ای از رشته ها، از جمله جامعه شناسی، مردم شناسی، علوم سیاسی، تاریخ و روانشناسی، آسیب شناسی فوری و به ظاهر غیرقابل حلی را روشن می کند که همچنان مردم را در سراسر جهان مسموم می کند.

By historical standards, the early years of the twenty-first century have been remarkably peaceful. Only rarely are people killed by their own kind, and only very, very rarely are they killed by other animals, microorganisms excepted.  Nevertheless, even though the statistics should reassure, many people worry about lone killers, murderous gangs, and terrorist bands. At the same time, most people are vaguely aware that even in this relatively calm era, wars have made countless victims.
 
Yet mass violence against unarmed civilians has claimed three to four times as many lives in the past century as war: one hundred million at least, and possibly many more. These large-scale killings have required the efforts of hundreds of thousands of perpetrators. Such men (and almost all were males) were ready to kill, indiscriminately, for many hours a day, for days and weeks at a stretch, and sometimes for months or even years.
 
Unlike common criminals who work outside the mainstream of society, in secret, on their own or with a few accomplices, mass murderers almost always worked in large teams, with full knowledge of the authorities and on their orders.  Without exception, they operated within a supportive social context, most often firmly embedded in the institutions of the ruling regime. Unlike terrorists, the mass murderers usually did not want their deeds to be widely known.
 
How people are enrolled in the service of evil is a question that lies at the heart of this trenchant book. The subject here is mass annihilation—that is, massive, asymmetric violence at close range, where killers and victims are in direct confrontation. Abram de Swaan offers a taxonomy of mass violence that focuses on the rank-and-file perpetrators, examining how murderous regimes recruit them and create what De Swaan calls the “killing compartments” that make possible the worst abominations without apparent moral misgiving, without a sense of personal responsibility, and, above all, without pity.

De Swaan wonders where extreme violence comes from and where it goes—seemingly without a trace—when the wild and barbaric gore is over. And what about the perpetrators themselves? Are they merely and only the product of external circumstance? Or is there something in their makeup that helps them become mass murderers? Drawing on a wide range of disciplines, including sociology, anthropology, political science, history, and psychology, De Swaan sheds light on an urgent and seemingly intractable pathology that continues to poison peoples all over the world.