The Invention of the Self: Personal Identity in the Age of Art

این کتاب بررسی هویت شخصی است و به بررسی این موضوع می‌پردازد که فکر می‌کنیم چه کسی هستیم و اینکه چگونه حس خود را از طریق هنر می‌سازیم. این پیشنهاد می کند که مفهوم هویت شخصی یک ساختار روانی-اجتماعی است که در طول قرن ها تکامل یافته است. در حالی که این ایده در سال های اخیر به طور گسترده مورد بحث قرار گرفته است، اندرو اسپیرا از دیدگاهی کاملاً جدید به آن می پردازد. به جای تکیه بر تلاش های سوژه متفکر برای شناسایی خودآگاهانه و شفاهی، بر ردپایی تمرکز می کند که حس خود ناخودآگاه در تار و پود محیط خود در قالب قراردادهای فرهنگی غیرکلامی به جا گذاشته است. با پوشش هزاره‌ای از تاریخ فرهنگی اروپای غربی، به «انسان‌شناسی هویت شخصی در غرب» تبدیل می‌شود.

سپیرا با پیروی از یک مسیر زمانی گسترده، حس خود را از ظهور خود از مجموعه قرون وسطی ردیابی می‌کند. کلیسا در مفهوم فردگرایانه نبوغ هنری در قرن نوزدهم به کمال رسید. با انجام این کار، هدف آن پر کردن شکافی است که بین تاریخ فرهنگی و فلسفه وجود دارد. با توجه به تاریخ فرهنگی (به ویژه تاریخ هنر)، از مطالب خود نکاتی را استخراج می کند که به طور کامل نادیده گرفته شده است. در رابطه با فلسفه، نقش حیاتی فرهنگ مادی در شکل گیری اندیشه های فلسفی را برجسته می کند. این استدلال می کند که حس خود شخصی به همان اندازه که توسط قراردادهای فرهنگی - و به عنوان یک قرارداد فرهنگی - آشکار می شود، به عنوان یک موضوع تحقیق فلسفی برای ذهن قابل مشاهده است.

This book is an examination of personal identity, exploring both who we think we are, and how we construct the sense of ourselves through art. It proposes that the notion of personal identity is a psycho-social construction that has evolved over many centuries. While this idea has been widely discussed in recent years, Andrew Spira approaches it from a completely new point of view. Rather than relying on the thinking subject's attempts to identify itself consciously and verbally, it focuses on the traces that the self-sense has unconsciously left in the fabric of its environment in the form of non-verbal cultural conventions. Covering a millennium of western European cultural history, it amounts to an 'anthropology of personal identity in the West'.

Following a broadly chronological path, Spira traces the self-sense from its emergence from the collectivity of the medieval Church to its consummation in the individualistic concept of artistic genius in the nineteenth century. In doing so, it aims to bridge a gap that exists between cultural history and philosophy. Regarding cultural history (especially art history), it elicits significances from its material that have been thoroughly overlooked. Regarding philosophy, it highlights the crucial role that material culture plays in the formation of philosophical ideas. It argues that the sense of personal self is as much revealed by cultural conventions - and as a cultural convention - as it is observable to the mind as an object of philosophical enquiry.