The Great Image Has No Form, or On the Nonobject through Painting

در چین پیشامدرن، نقاشان نخبه از تصاویر نه برای انعکاس دنیای اطرافشان، بلکه برای برانگیختن تجربیات غیرقابل درک استفاده می کردند. تصویر بزرگ شکلی ندارد با توجه به هنر آنها در کنار سنت های فلسفی که به آن اطلاع می دهد، "غیر شی" را بررسی می کند - مفهومی که نمونه آن نقاشی هایی است که به دنبال نمایش محیط های قابل مشاهده نیستند.

فرانسوا ژولین استدلال می کند که این رویکرد غیر عینی از اعتقاد عمیق نقاشان به تداومی از هستی ناشی می شود که در آن هنر از واقعیت متمایز نیست. ژولین در تضاد این دیدگاه با مفهوم غربی هنر به عنوان جدای از جهانی که آن را نشان می دهد، شرایط نظری را بررسی می کند که به ما امکان می دهد اشیاء را درک، جداسازی و انتزاع کنیم. روش تطبیقی ​​او مفروضات تفکر چینی و اروپایی را آشکار می کند و این پرسش ها را احیا می کند که نقاشی چیست، از کجا آمده و چه می کند. این تحقیق گسترده، تحریک‌آمیز و از نظر فکری پرشور، راه‌های جدیدی از تفکر درباره رابطه هنر با ایده‌هایی را که در آن ریشه دارد، معرفی می‌کند.

In premodern China, elite painters used imagery not to mirror the world around them, but to evoke unfathomable experience. Considering their art alongside the philosophical traditions that inform it, The Great Image Has No Form explores the “nonobject”—a notion exemplified by paintings that do not seek to represent observable surroundings.

François Jullien argues that this nonobjectifying approach stems from the painters’ deeply held belief in a continuum of existence, in which art is not distinct from reality. Contrasting this perspective with the Western notion of art as separate from the world it represents, Jullien investigates the theoretical conditions that allow us to apprehend, isolate, and abstract objects. His comparative method lays bare the assumptions of Chinese and European thought, revitalizing the questions of what painting is, where it comes from, and what it does. Provocative and intellectually vigorous, this sweeping inquiry introduces new ways of thinking about the relationship of art to the ideas in which it is rooted.