The Genesis of Feynman Diagrams

در بازسازی دقیق پیدایش نمودارهای فاینمن، نویسنده نشان می‌دهد که توسعه آنها دائماً با تلاش برای حل مشکلات اساسی مربوط به بی‌نهایت‌های غیرقابل تفسیری که در کوانتوم و همچنین نظریه‌های کلاسیک پدیده‌های الکترودینامیکی به وجود آمده‌اند، هدایت می‌شود. بر این اساس، همانطور که مقایسه با نمایش‌های گرافیکی که قبل از نمودارهای فاینمن استفاده می‌شد نشان می‌دهد، نظریه الکترودینامیک کوانتومی به‌دست‌آمده، با نمودارهای فاینمن، به‌طور قابل‌توجهی با نسخه‌های قبلی این نظریه در نحوه مفهوم‌سازی و مدل‌سازی پدیده‌های مربوطه تفاوت داشت. نویسنده توسعه نمودارهای فاینمن را از "مبارزه با معادله دیراک" فاینمن در دست‌نوشته‌های منتشرنشده تا دو انتشارات فریمن دایسون که نمودارهای فاینمن را در یک زمینه نظری میدانی قرار می‌دهند، دنبال می‌کند. نویسنده نشان می‌دهد که فاینمن و دایسون نه تنها یک دستگاه محاسباتی قدرتمند ایجاد کردند، بلکه بیش از همه، یک چارچوب مفهومی جدید ایجاد کردند که در آن بی‌نهایت‌های غیرقابل تفسیری که در شکل قدیمی این نظریه پدید آمده بودند، می‌توانستند دقیقاً شناسایی شوند و متعاقباً حذف شوند. روشی قابل توجیه.

In a detailed reconstruction of the genesis of Feynman diagrams the author reveals that their development was constantly driven by the attempt to resolve fundamental problems concerning the uninterpretable infinities that arose in quantum as well as classical theories of electrodynamic phenomena. Accordingly, as a comparison with the graphical representations that were in use before Feynman diagrams shows, the resulting theory of quantum electrodynamics, featuring Feynman diagrams, differed significantly from earlier versions of the theory in the way in which the relevant phenomena were conceptualized and modelled. The author traces the development of Feynman diagrams from Feynman's "struggle with the Dirac equation" in unpublished manuscripts to the two of Freeman Dyson's publications which put Feynman diagrams into a field theoretic context. The author brings to the fore that Feynman and Dyson not only created a powerful computational device but, above all, a new conceptual framework in which the uninterpretable infinities that had arisen in the old form of the theory could be precisely identified and subsequently removed in a justifiable manner.