The Foreign Film Renaissance on American Screens, 1946-1973

از دهه 1920 تا حد زیادی در سینماهای آمریکا بسته شدند، فیلم‌های خارجی مانند شهر باز، دزد دوچرخه، راشومون، < I>The Seventh Seal، Breathless، La Dolce Vita و L'Avventura پس از جنگ جهانی دوم در تعداد فزاینده ای بازی کردند. خانه های هنری در سراسر کشور و ایجاد یک بازار فیلم هنری کوچک اما تاثیرگذار به خرید، توزیع و نمایش فیلم های خارجی زبان و انگلیسی زبان تولید شده در خارج از کشور اختصاص یافت. رنسانس که توسط امواج متوالی واردات از ایتالیا، بریتانیا، فرانسه، سوئد، ژاپن و بلوک شوروی تغذیه شد، توسط توزیع‌کنندگان مستقلی که خارج از نیویورک کار می‌کردند، آغاز شد. با این حال، در دهه 1960 بازار در اختیار هالیوود قرار گرفت.
    از شهر باز روبرتو روسلینی در سال 1946 تا آخرین تانگو برناردو برتولوچی در پاریس در سال 1973، تینو بالیو استقبال منتقدان در مطبوعات از فیلمسازانی مانند فرانسوا تروفو، ژان لوک گدار، فدریکو فلینی، میکل آنجلو آنتونیونی، تونی ریچاردسون، اینگمار برگمان، آکیرا کوروساوا، لوئیس بونوئل، ساتیاجیت ری و میلوس فورمن را دنبال می کند. اکران‌های آن‌ها در مقایسه با قیمت‌های هالیوود در گیشه کمرنگ بود، اما تأثیر آن‌ها بر فرهنگ فیلم آمریکایی بسیار زیاد بود. استقبالی که از سینمای خانه هنری صورت گرفت، سانسور فیلم را مورد حمله قرار داد، کارگردان را به عنوان مولف معرفی کرد و از فیلم به عنوان یک هنر بین المللی تجلیل شد. قهرمان نسل جدید «سینمافیل» بود، که عمدتاً از دانشجویان زیر سی سال تشکیل شده بود.
    مد فیلم‌های خارجی تا حدی به صراحت آنها در مورد جنسیت بستگی داشت. زمانی که هالیوود قوانین تولید را در اواخر دهه 1960 لغو کرد، فیلم‌های آمریکایی شروع به پرداختن به مضامین بزرگسالان با بلوغ و صراحت کردند. در این محیط جدید، فیلم‌های خارجی گنجایش خود را از دست دادند و بازار فیلم‌های هنری رو به افول رفت.
 

Largely shut out of American theaters since the 1920s, foreign films such as Open City, Bicycle Thief, Rashomon, The Seventh Seal, Breathless, La Dolce Vita and L’Avventura played after World War II in a growing number of art houses around the country and created a small but influential art film market devoted to the acquisition, distribution, and exhibition of foreign-language and English-language films produced abroad.  Nurtured by successive waves of imports from Italy, Great Britain, France, Sweden, Japan, and the Soviet Bloc, the renaissance was kick-started by independent distributors working out of New York; by the 1960s, however, the market had been subsumed by Hollywood.
    From Roberto Rossellini’s Open City in 1946 to Bernardo Bertolucci’s Last Tango in Paris in 1973, Tino Balio tracks the critical reception in the press of such filmmakers as François Truffaut, Jean-Luc Godard, Federico Fellini, Michelangelo Antonioni, Tony Richardson, Ingmar Bergman, Akira Kurosawa, Luis Buñuel, Satyajit Ray, and Milos Forman.  Their releases paled in comparison to Hollywood fare at the box office, but their impact on American film culture was enormous. The reception accorded to art house cinema attacked motion picture censorship, promoted the director as auteur, and celebrated film as an international art.  Championing the cause was the new “cinephile” generation, which was mostly made up of college students under thirty.
    The fashion for foreign films depended in part on their frankness about sex. When Hollywood abolished the Production Code in the late 1960s, American-made films began to treat adult themes with maturity and candor. In this new environment, foreign films lost their cachet and the art film market went into decline.