The Economics of Made-to-Order Production: Theory with Applications Related to the Airframe Industry

معمولاً صنعت بدنه هواپیما با بیشتر صنایع تولیدی متفاوت است. این تفاوت ها که با تعداد واحدهای تولید شده و فراوانی تغییرات طراحی مشخص می شود، سالهاست که مشهود بوده است. این منحصر به فرد بودن و پیامدهای مربوط به برآورد هزینه به ویژه در طول جنگ جهانی دوم مشهود شد. صنعت هواپیما به طور کلی از این نظر منحصر به فرد در نظر گرفته شده است که از نظر تعداد واحدهای تولید شده و تعداد دفعات تغییرات در طول عملیات ساخت با سایر تولیدات متفاوت است. در صنایع تولید انبوه، ساخت هزاران یا صدها هزار واحد یکسان، روش‌ها و هزینه تولید پس از تثبیت تولید، نسبتاً ثابت باقی می‌مانند، در حالی که در صنعت هواپیماسازی، روش‌ها دائماً در حال انجام است و هزینه بسته به متغیر است. در مورد تعداد هواپیماهای در حال ساخت (برگل، 1944). این تفاوت‌ها، همراه با ملاحظات سیاسی، خواسته‌های غیرعادی را برای مدل‌سازان هزینه ایجاد می‌کند. این امر به ویژه در سال‌های اخیر صادق بوده است، جایی که مازاد بر هزینه‌های زیاد تقاضای کنگره برای برآورد هزینه‌های بهتر را ایجاد کرده است. به طور سنتی، برآوردگران هزینه در صنعت بدنه هواپیما از یک یا چند تکنیک برآورد زیر استفاده می‌کنند: 1. استانداردهای زمانی مهندسی صنایع، 2. مدل‌های برآورد هزینه پارامتری، 3. منحنی‌های یادگیری. همه روش ها با نتایج ترکیبی در شرایط خاص استفاده شده اند. تاکید کلی هر سه رویکرد، برآورد هزینه برای اهداف برنامه ریزی قبل از شروع تولید است، اگرچه برخی از تکنیک ها ممکن است در مرحله تولید یک برنامه استفاده شوند.

The airframe industry is usually recognized as being different from most manufacturing industries. These differences, which are characterized by the number of units produced and the frequency of design changes, have been evident for many years. This uniqueness and the corresponding implications for cost estimation became particularly evident during World War II. The aircraft industry generally has been considered unique in that it differs from other manufacturing in the quantity of units manufactured and with the frequency with which changes are made during the course of manufacturing operations. In mass-production industries, manufacturing thousands or hundreds of thousands of identical units, methods and cost of production tend to remain fairly constant after production has been stabilized, whereas in the aircraft industry, method improvements are constantly being made and cost is a variable depending on the number of airplanes being manufactured (Berghell, 1944). These differences, coupled with political considerations, place unusual demands on cost modelers. This has been particularly true in recent years where large cost overruns have generated Congressional demands for better cost estimates. Traditionally, cost estimators in the airframe industry have used one or more of the following estimating techniques: 1. industrial engineering time standards, 2. parametric cost estimating models, 3. learning curves. All of the methods have been used with mixed results in specific situations. The general emphasis of all three approaches is cost estimation for planning purposes prior to beginning production, although some of the techniques may be used during the production phase of a program.