The Control Paradox: From AI to Populism

آیا نوآوری فناورانه خارج از کنترل است؟ طی یک دوره یک هفته ای در سال 2018، رسانه های اجتماعی نشان داد که تأثیرات نابجای زیادی بر انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 ایالات متحده داشته اند و اولین مرگ ناشی از یک خودروی خودران ثبت شد. آنچه در مورد ترس قابل درک از کنترل ماشین‌ها از طریق نرم‌افزار، روبات‌ها و هوش مصنوعی متناقض است، این است که فناوری جدید اغلب به منظور افزایش کنترل ما بر روی یک کار خاص معرفی می‌شود. این همان چیزی است که اتزیو دی نوچی آن را "پارادوکس کنترل" می نامد.

دی نوچی این مفهوم را در مورد سیاست نیز به کار می برد: ما قدرت و کنترل را به نمایندگان سیاسی تفویض می کنیم تا حکومت دموکراتیک را بهبود بخشیم. با این حال، قیام های پوپولیستی اخیر نشان داده است که رای دهندگان از این سیستم احساس ناتوانی و غفلت می کنند. این فقدان کنترل مستقیم در دموکراسی های نمایندگی می تواند یک عامل محرک برای پوپولیسم باشد و دی نوچی استدلال می کند که درک بهتر تفویض اختیار یک راه حل ممکن است.

Is technological innovation spinning out of control? During a one-week period in 2018, social media was revealed to have had huge undue influence on the 2016 U.S. presidential election and the first fatality from a self-driving car was recorded. What’s paradoxical about the understandable fear of machines taking control through software, robots, and artificial intelligence is that new technology is often introduced in order to increase our control of a certain task. This is what Ezio Di Nucci calls the “control paradox.”

Di Nucci also brings this notion to bear on politics: we delegate power and control to political representatives in order to improve democratic governance. However, recent populist uprisings have shown that voters feel disempowered and neglected by this system. This lack of direct control within representative democracies could be a motivating factor for populism, and Di Nucci argues that a better understanding of delegation is a possible solution.