The Biology of Idiotypes

پدیده ابله تقریباً سی سال پیش کشف شد، اما تنها در دهه گذشته بود که مورد توجه گسترده قرار گرفت و موضوع تحقیقات تحقیقاتی متعددی شد. از همان ابتدا، بسیاری از علاقه‌مندی‌ها به ایدوتیپی بر اساس پیامدهای آن در مورد مجموعه آنتی‌بادی‌ها بود. به عنوان مثال، کونکل نشان داد که انواع ایدیوتایپ های مرتبط با میلوم خاص انسانی یا پروتئین های بنس جونز در گلوبولین های طبیعی انسان در سطوح کمتر از یک قسمت در میلیون وجود دارد. همچنین، تعریف اولیه Oudin از idiotypy بیانگر این است که idiotypes می‌تواند منحصراً با خرگوش‌های منفرد و همچنین با ویژگی‌های خاص اتصال آنتی‌ژن مرتبط باشد. چنین مشاهداتی برخی از اولین شواهد را برای مجموعه گسترده ای از مولکول های ایمونوگلوبولین ارائه می کند. پیامدهای این یافته ها به طور گسترده ای توسط مطالعات اخیر ساختار پروتئین و ژنتیک مولکولی تایید شده است. بسیاری از این مطالعات در جلد حاضر بررسی شده است. اکنون مشخص شده است که تنوع آنتی‌بادی‌ها بر اساس وجود ژن‌های متعدد V و LVH، رویدادهای نوترکیبی شامل بخش‌های D و]، جهش‌های سوماتیک و فرآیندهای شامل حذف DNA و به دنبال آن ترمیم با خطاها، از جمله درج‌ها است. . هر یک از این پارامترها قادر به تأثیرگذاری بر ادیوتیپ بیان شده توسط محصول نهایی ایمونوگلوبولین هستند. تنظیم پاسخ ایمنی یکی دیگر از حوزه‌هایی است که در آن ابله‌گویی به طور قابل‌توجهی بر ایمنی‌شناسی مدرن تأثیر گذاشته است.

The phenomenon of idiotypy was discovered almost thirty years ago, but it was only during the past decade that it attracted widespread interest and became the subject of numerous research investigations. From the outset, much of the interest in idiotypy was based on its implications with respect to the repertoire of antibodies. Kunkel showed, for example, that idiotypes associated with certain human myeloma or Bence-Jones proteins were present in normal human globulins at levels of less than one part per million. Also, Oudin's original definition of idiotypy implied that idiotypes could be uniquely associated with individual rabbits as well as with particular antigen-binding specificities. Such observations provided some of the earliest evidence for an extensive repertoire of immunoglobulin molecules. The implications of these findings have been amply confirmed by recent studies of protein struc­ ture and molecular genetics; many of these studies are reviewed in the present volume. It is known now that the diversity of antibodies is based on the presence of numerous V and L V H genes, on recombinatorial events involving D and] segments, on somatic mutations, and on processes involving deletion of DNA followed by repair with errors, including inser­ tions. Each of these parameters is capable of influencing the idiotype expressed by the final immunoglobulin product. Regulation of the immune response is another area in which idiotypy has significantly influenced modern immunology.