Testing Prayer: Science and Healing

وقتی بیماری رخ می دهد، مردم در سراسر جهان برای شفا دعا می کنند. بسیاری از مؤمنان ادعا می کنند که دعا آنها را از نابینایی، ناشنوایی و سرطان های متاستاز درمان کرده است و برخی معتقدند که از مردگان زنده شده اند. آیا علم می تواند و باید چنین ادعاهایی را آزمایش کند؟ تعدادی از دانشمندان می گویند نه، زیرا نگران این هستند که از مطالعات تجربی دعا برای پیشبرد برنامه های مذهبی سوء استفاده شود. و برخی از متدینین با این محدودیت موافق هستند و نگرانند که آزمایش علمی می تواند ایمان را تضعیف کند.

از نظر کندی گونتر براون، علم نمی‌تواند قدرت شفابخش دعا را اثبات کند، اما آنچه دانشمندان می‌توانند و باید انجام دهند مطالعه تأثیرات قابل اندازه‌گیری دعا بر سلامتی است. اگر دعا، حتی به طور غیرمستقیم، فوایدی را به همراه داشته باشد (و یافته‌ها نشان می‌دهند که دارد)، توجه دقیق‌تر به اعمال نماز می‌تواند بر سلامت جهانی تأثیر بگذارد، به‌ویژه در مکان‌هایی که به طب سنتی دسترسی ندارند.

با استفاده از داده‌های پنطیکاستی و براون، مسیحیان کاریزماتیک، تعدادی از کلیشه ها را در مورد معتقدان به درمان ایمان معکوس می کند. از جمله این عقیده است که افراد فقیرتر و کم سوادتر بیشتر به قدرت شفابخش دعا اعتقاد دارند و بنابراین کمتر به پزشک مراجعه می کنند. براون درعوض متوجه می شود که افراد در زمینه های اجتماعی-اقتصادی از دعا در کنار طب سنتی استفاده می کنند نه به عنوان جایگزین. کالبد شکافی سوابق پزشکی از قبل و بعد از نماز، نظرسنجی از گیرندگان دعا، کارآزمایی‌های بالینی آینده‌نگر، و مشاهدات و مصاحبه‌های پیگیری چند ساله، نشان می‌دهد که ادراک گسترده از قدرت شفابخش دعا اثرات اجتماعی قابل‌توجهی دارد، و که در برخی موارد این اثرات باعث بهبود سلامتی می شود که می تواند به طور علمی تأیید شود.

When sickness strikes, people around the world pray for healing. Many of the faithful claim that prayer has cured them of blindness, deafness, and metastasized cancers, and some believe they have been resurrected from the dead. Can, and should, science test such claims? A number of scientists say no, concerned that empirical studies of prayer will be misused to advance religious agendas. And some religious practitioners agree with this restraint, worrying that scientific testing could undermine faith.

In Candy Gunther Brown’s view, science cannot prove prayer’s healing power, but what scientists can and should do is study prayer’s measurable effects on health. If prayer produces benefits, even indirectly (and findings suggest that it does), then more careful attention to prayer practices could impact global health, particularly in places without access to conventional medicine.

Drawing on data from Pentecostal and Charismatic Christians, Brown reverses a number of stereotypes about believers in faith-healing. Among them is the idea that poorer, less educated people are more likely to believe in the healing power of prayer and therefore less likely to see doctors. Brown finds instead that people across socioeconomic backgrounds use prayer alongside conventional medicine rather than as a substitute. Dissecting medical records from before and after prayer, surveys of prayer recipients, prospective clinical trials, and multiyear follow-up observations and interviews, she shows that the widespread perception of prayer’s healing power has demonstrable social effects, and that in some cases those effects produce improvements in health that can be scientifically verified.