Tashkent: Forging a Soviet City, 1930-1966

پل استرونسکی داستان جذاب تاشکند را روایت می‌کند، شهری که از نظر قومیتی متنوع و عمدتاً مسلمان است که نمونه اولیه بازسازی مراکز شهری در آسیای مرکزی در دوران شوروی شد. استرونسکی بر اساس تحقیقات گسترده در بایگانی های روسیه و ازبکستان، به ما نشان می دهد که چگونه مقامات، برنامه ریزان و معماران شوروی تلاش کردند تا سنت های قومی محلی و ایدئولوژی سوسیالیستی را در فضای شهری تازه ساخته شده و ویترین تبلیغاتی ادغام کنند.

شوروی برنامه ریزی کرد تا تاشکند را از یک "شهر فئودالی" دوران تزار به یک "باغ شکوفا" تبدیل کند که مملو از فواره ها، استراحتگاه کنار دریاچه، جاده های مدرن، مدارس، بیمارستان ها، ساختمان های آپارتمانی و البته کارخانه ها بود. این شهر در نظر گرفته شده بود که نمونه ای درخشان برای جهان از همگون سازی موفقیت آمیز یک شهر کاملاً غیر روسی و شهروندان آن از طریق کاتالیزور سوسیالیسم باشد. همانطور که استرونسکی نشان می دهد، ساختمان فیزیکی این شهر شوروی به خودی خود یک هدف نبود، بلکه وسیله ای برای تغییر مردم و جامعه آنها بود.

    استرونسکی چگونگی واکنش مردم محلی تاشکند را تحلیل می کند. ، مقاومت کرد و در نهایت با دگرگونی سوسیالیستی شهر موافقت کرد. او تجربیات آنها را از ترور بزرگ، جنگ جهانی دوم، مرگ استالین و تحولات دوران کروشچف و برژنف تا زلزله 1966 که بخش های زیادی از شهر را با خاک یکسان کرد، ثبت می کند. استرونسکی متوجه می شود که شوروی مشروعیتی را ایجاد کرد که تاشکند و مردم آن را به یکی از حامیان سرسخت رژیم طی سال ها تغییرات سیاسی و فرهنگی و در نهایت طی تحولات گلاسنوست تبدیل کرد.

Paul Stronski tells the fascinating story of Tashkent, an ethnically diverse, primarily Muslim city that became the prototype for the Soviet-era reimagining of urban centers in Central Asia. Based on extensive research in Russian and Uzbek archives, Stronski shows us how Soviet officials, planners, and architects strived to integrate local ethnic traditions and socialist ideology into a newly constructed urban space and propaganda showcase.

The Soviets planned to transform Tashkent from a “feudal city” of the tsarist era into a “flourishing garden,” replete with fountains, a lakeside resort, modern roadways, schools, hospitals, apartment buildings, and of course, factories. The city was intended to be a shining example to the world of the successful assimilation of a distinctly non-Russian city and its citizens through the catalyst of socialism. As Stronski reveals, the physical building of this Soviet city was not an end in itself, but rather a means to change the people and their society.

    Stronski analyzes how the local population of Tashkent reacted to, resisted, and eventually acquiesced to the city’s socialist transformation. He records their experiences of the Great Terror, World War II, Stalin’s death, and the developments of the Krushchev and Brezhnev eras up until the earthquake of 1966, which leveled large parts of the city. Stronski finds that the Soviets established a legitimacy that transformed Tashkent and its people into one of the more stalwart supporters of the regime through years of political and cultural changes and finally during the upheavals of glasnost.