State-to-state Arbitration based on International Investment Agreements: Scope, Utility and Potential

این کتاب در مورد استفاده از بند سازش در قراردادهای سرمایه گذاری بین المللی (IIA) برای حل و فصل اختلافات بین ایالتی بحث می کند. این امکان را برای استفاده از داوری دولت به ایالت بر اساس بند سازش در IIA به عنوان یک ابزار جایگزین برای حل و فصل اختلافات سرمایه گذاری با توجه به بحث جهانی در مورد کاستی های داوری سرمایه گذار-دولت مطرح می کند.

نتیجه‌گیری اصلی کتاب این است که داوری دولت به ایالت می‌تواند به عنوان جایگزینی برای داوری رایج سرمایه‌گذار-دولتی با حل موانع رویه‌ای که مانع پذیرش آن می‌شوند، استفاده شود. این امر با حذف داوری سرمایه گذار-دولت به عنوان یک گزینه در برخی از IIAهای اخیر اهمیت بیشتری پیدا می کند، که سپس داوری دولت به ایالت را به عنوان تنها گزینه برای حل و فصل اختلافات شخص ثالث الزام آور در معاهده ارتقا می دهد. حتی در این صورت، بعید است که به دلیل کاستی های ذاتی آن، مانند خطر سیاسی شدن مجدد اختلافات و فقدان کنترل مستقیم بر فرآیند برای سرمایه گذاران متاثر، جایگزین داوری سرمایه گذار-دولت به طور کامل شود. با این وجود، در دسترس بودن یک انجمن جایگزین به نفع همه طرف های درگیر خواهد بود، زیرا آنها دیگر کاملاً به داوری سرمایه گذار-دولت وابسته نخواهند بود، که می تواند تحت تأثیر رویدادهایی مانند فسخ کنوانسیون ICSID یا امتناع دولت میزبان از اجرای آن قرار گیرد. رای داوری.

This book discusses the use of the compromissory clause in international investment agreements (IIAs) for interstate dispute resolution. It puts forward the possibility of using state-to-state arbitration based on the compromissory clause in IIAs as an alternative means of resolving investment disputes in light of the global debate on the shortcomings of investor-state arbitration.

The book’s main conclusion is that state-to-state arbitration may be used as an alternative to currently popular investor-state arbitration by resolving procedural hurdles which impede its acceptance. It becomes more important with the removal of investor-state arbitration as an option in certain recent IIAs, which then elevates state-to-state arbitration as the sole option for binding third party dispute resolution in the treaty. Even then, it is unlikely to replace investor-state arbitration completely due to its inherent shortcomings, such as the risk of re-politicising disputes and a lack of direct control over the process for the affected investors. Nevertheless, the availability of an alternative forum will benefit all parties involved, as they will no longer be wholly dependent on investor-state arbitration, which can be affected by events such as denunciation from the ICSID Convention or the refusal of a host state to enforce an arbitration award.