Spectatorship and Film Theory: The Wayward Spectator

این کتاب رابطه بین تماشاگر فیلم و تئوری فیلم را مورد بازجویی قرار می دهد تا برخی از مفروضات انضباطی و اقتدارگرایانه نظریه دستگاه دهه 1970 را نقد کند، بدون اینکه دغدغه های سیاسی اصلی آن را رد کند. در این منظر، نظریه نباید به عنوان یک عمل متمایز از تماشاگر، بلکه بیشتر به عنوان یک جنبه جدایی ناپذیر از نگاه تماشاگر دیده شود. تلفیق تماشاگر رهایی یافته ژاک رانسیر با نظریه سوبژکتیویته عجیب جودیت باتلر، تئوری تماشاگر و فیلم جنبه های احتمالی، تجسم یافته و دیالوگ تجربه ما از فیلم را پیش زمینه می کند. این اثر بی‌نظیر، نامنظم و همیشه فراتر از درک گفتمان انضباطی، مفهوم تماشاگر را به‌عنوان یک موقعیت ثابت رد می‌کند و در عوض آن را به‌عنوان میدان تنش‌ها ارائه می‌کند - تاریخچه‌ای «سرفراز» از رویارویی‌ها.

This book interrogates the relation between film spectatorship and film theory in order to criticise some of the disciplinary and authoritarian assumptions of 1970s apparatus theory, without dismissing its core political concerns. Theory, in this perspective, should not be seen as a practice distinct from spectatorship but rather as an integral aspect of the spectator’s gaze. Combining Jacques Rancière’s emancipated spectator with Judith Butler’s queer theory of subjectivity, Spectatorship and Film Theory foregrounds the contingent, embodied and dialogic aspects of our experience of film. Erratic and always a step beyond the grasp of disciplinary discourse, this singular work rejects the notion of the spectator as a fixed position, and instead presents it as a field of tensions—a “wayward” history of encounters.