Resentment and the "Feminine" in Nietzsche's Politico-Aesthetics

اظهارات نیچه درباره زنان و زنانگی بحث های زیادی را در میان فیلسوفان ایجاد کرده است، برخی آنها را زن ستیز غیرقابل ریشه کن می دانند، برخی دیگر آنها را به نحو مطلوب تر به عنوان کنایه آمیز و بالقوه مفید برای فمینیسم مدرن تفسیر می کنند. در این مطالعه، کی پیکارت از یک رویکرد تبارشناسی استفاده می‌کند تا روشی را که استفاده اولیه نیچه از چهره‌های اسطوره‌ای «زنانه» به‌عنوان نمادهایی برای قدرت‌های بازآفرینی مدرنیته به‌تدریج جای خود را به سیاست‌های زن‌ستیزانه فزاینده‌ای می‌دهد، که در نتیجه آن‌ها به خاموشی و بی‌حوصلگی پیکربندی‌های قبلی‌اش می‌رسد. از "زنانه".

در حالی که سایر محققان بر طبقه بندی میزان توهین آمیز بودن زن ستیزی دوسوگرا و رو به رشد نیچه تمرکز کرده اند، پیکارت به بررسی معنای این زن ستیزی برای کل فلسفه سیاسی او می پردازد. پیکارت با موفقیت نشان می‌دهد که چگونه رفتار تحقیرآمیز فزاینده نیچه با «زنانه» در آثار پس از زرتشتی‌اش، ارتباط نزدیکی با خشم فزاینده او از ناتوانی‌اش در احیای مدرنیته منحط دارد.

Nietzsche's remarks about women and femininity have generated a great deal of debate among philosophers, some seeing them as ineradicably misogynist, others interpreting them more favorably as ironic and potentially useful for modern feminism. In this study, Kay Picart uses a genealogical approach to track the way Nietzsche's initial use of "feminine" mythological figures as symbols for modernity's regenerative powers gradually gives way to an increasingly misogynistic politics, resulting in the silencing and emasculation of his earlier configurations of the "feminine."

While other scholars have focused on classifying the degree of offensiveness of Nietzsche's ambivalent and developing misogyny, Picart examines what this misogyny means for his political philosophy as a whole. Picart successfully shows how Nietzsche's increasingly derogatory treatment of the "feminine" in his post-Zarathustran works is closely tied to his growing resentment over his inability to revive a decadent modernity.