Representing Realists in Victorian Literature and Criticism

این کتاب درباره لحظه تاریخی است که نویسندگان و منتقدان برای اولین بار از اصطلاح "رئالیسم" برای توصیف بازنمایی در ادبیات و نقاشی استفاده کردند. در حالی که پژوهش در مورد رئالیسم از این فرض ناشی می شود که این اصطلاح دارای معنی و تاریخ طولانی است، این کتاب نشان می دهد که منتقدان و نویسندگان اواسط قرن نوزدهم برای اولین بار از این اصطلاح با اکراه استفاده کردند، با سردرگمی فراوان در مورد معنای واقعی آن. تا پایان قرن نوزدهم به معنای آماده ای که ما اکنون بدیهی می دانیم، دست نیافت. در واقع، اولین تعاریف آن عمدتاً از طریق مثال و قیاس، از طریق توصیف دست اندرکاران فعلی، یا از طریق بازنمایی داستانی هنرمندان به دست آمد. این کتاب با بررسی بحث‌های اصلی در مورد اصطلاح «رئالیسم» نشان می‌دهد که چگونه نویسندگان به طور همزمان با نگرانی‌های گسترده‌تری در مورد تغییر معانی واقعی بودن و اینکه چه کسی صلاحیت تصمیم‌گیری در این مورد را دارد درگیر شده‌اند.

This book is about the historical moment when writers and critics first used the term “realism” to describe representation in literature and painting. While scholarship on realism tends to proceed from an assumption that the term has a long-established meaning and history, this book reveals that mid-nineteenth-century critics and writers first used the term reluctantly, with much confusion over what it might actually mean. It did not acquire the ready meaning we now take for granted until the end of the nineteenth century. In fact, its first definitions came primarily by way of example and analogy, through descriptions of current practitioners, or through fictionalized representations of artists. By investigating original debates over the term “realism,” this book shows how writers simultaneously engaged with broader concerns about the changing meanings of what was real and who had the authority to decide this.