Real Alternatives, Leibniz’s Metaphysics of Choice

لایب‌نیتس در «پایان‌نامه مقدماتی» تئودیسه خود، خود را مدافع آموزه‌های سازگارانه گناه اصلی، انتخاب و نکوهش که توسط الهیدانان اعتراف آگسبورگ ارائه شده است، اعلام می‌کند. از نظر آن متکلمان، افعال انسان معین است، اما انسان قدرت انجام غیر آن را حفظ می کند و در نتیجه مسئول اعمال خود است. ساویج استدلال می‌کند که لایب‌نیتس، در فرمول‌بندی عذرخواهی‌اش، هم از آموزه‌اش درباره جهان‌های ممکن و هم از تمایز تحلیل متناهی-نامتناهی‌اش (که دومی در اولی به کار می‌رود) استفاده کرده است. ساویج این دگم را به چالش می‌کشد که اصول متافیزیکی لایب‌نیتس مستلزم آن است که افراد ناتوان از انجام رفتار دیگری هستند و خدا نمی‌تواند تصور کند که آنها به گونه‌ای دیگر عمل کنند. او استدلال می‌کند که مفسران با کمک مقدمات برون متنی مشکوک، این جزم را از آن اصول استنتاج می‌کنند، برای مثال، اینکه یک فرد لایب‌نیتس فقط یک مفهوم کامل دارد یا نمی‌تواند اشخاصی غیر از شخصی باشد که در واقع هست.

In the `Preliminary Dissertation' of his Theodicy, Leibniz declares himself an apologist for the compatibilist doctrines of original sin, election and reprobation propounded by the theologians of the Augsburg Confession. According to those theologians, man's actions are determined but man retains the power to act otherwise and therefore is responsible for his actions. Savage argues that Leibniz, in formulating his apology, availed himself of both his doctrine of possible worlds and his finite-infinite analysis distinction (the latter being applied within the former). Savage challenges the dogma that Leibniz's metaphysical principles entail that individuals are powerless to act otherwise and that God cannot conceive of them acting otherwise. He argues that interpreters deduce the dogma from those principles with the aid of dubious extra-textual premises, for example, that a Leibnizian individual has only one complete concept or cannot be persons other than the person it actually is.