Racial Democracy and the Black Metropolis: Housing Policy in Postwar Chicago

"جامعه آفریقایی آمریکایی." "موقعیت سیاه." در گزارش های مربوط به سیاست سیاه پوستان پس از جنگ جهانی دوم، این عبارات نشان می دهد که چگونه دیدگاه آمریکایی آفریقایی تبار به طور کلی منسجم، منسجم و یکپارچه به نظر می رسد. پرستون اچ. اسمیت دوم در دموکراسی نژادی و کلان شهر سیاهان به بررسی بحث های مسکن در شیکاگو می پردازد که فراتر از سیاست سیاه و سفید است و نشان می دهد که چگونه درگیری های طبقاتی و جناحی در میان آفریقایی ها وجود دارد. آمریکایی‌ها در واقع به بازتولید جداسازی خیره‌کننده در امتداد خطوط اقتصادی کمک کردند.

درگیری‌های طبقاتی و جناحی در دنیای خشن سیاست کاربری زمین طبیعی بود. با این حال، آنها اغلب در گزارش های مربوط به مبارزه پس از جنگ علیه جداسازی قابل مشاهده نیستند. اسمیت چارچوب ایدئولوژیکی را که رهبران مدنی سیاه‌پوست در شیکاگو برای تدوین سیاست مسکن، هم در داخل و هم در خارج از جامعه سیاه‌پوستان استفاده می‌کردند، ترسیم می‌کند تا تصویری شگفت‌انگیز از رهبرانی را نشان دهد که جداسازی نژادی را به‌جای حمله به طبقه، منبع مسکن‌های ناکافی آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار می‌دانستند. نابرابری ها اسمیت تصریح می کند آنچه که عموماً به عنوان مواضع سیاهان در مورد سیاست مسکن در شیکاگو ارائه می شود، متعلق به نخبگان سیاه پوست بوده و لزوماً منعکس کننده مشارکت یا منافع سیاهان طبقه کارگر نیست.

این کتاب توضیح می‌دهد که چگونه رهبران مدنی سیاه‌پوست با تبعیض نژادی به شیوه‌هایی مبارزه می‌کردند که منافع طبقاتی‌شان را در منازعات مسکن و املاک و مستغلات ترویج می‌کرد یا حداقل قربانی نمی‌کرد. و همانطور که اسمیت نشان می‌دهد، تطبیق آنها با شیوه‌های املاک و مستغلات و سیاست‌های دولت آن زمان تأثیری ماندگار داشته است: به میراث تفکیک طبقاتی در بازار مسکن در شیکاگو و مناطق بزرگ شهری در سراسر کشور کمک کرد که هنوز هم احساس می‌شود. امروز.

“The African American community.” “The black position.” In accounts of black politics after the Second World War, these phrases reflect how the African American perspective generally appeared consistent, coherent, and unified. In Racial Democracy and the Black Metropolis, Preston H. Smith II examines housing debates in Chicago that go beyond black and white politics, and he shows how class and factional conflicts among African Americans actually helped to reproduce stunning segregation along economic lines.

Class and factional conflicts were normal in the rough-and-tumble world of land use politics. They are, however, often not visible in accounts of the postwar fight against segregation. Smith outlines the ideological framework that black civic leaders in Chicago used to formulate housing policy, both within and outside the black community, to reveal a surprising picture of leaders who singled out racial segregation as the source of African Americans’ inadequate housing rather than attacking class inequalities. What are generally presented as black positions on housing policy in Chicago, Smith makes clear, belonged to the black elite and did not necessarily reflect black working-class participation or interests.

This book details how black civic leaders fought racial discrimination in ways that promoted—or at least did not sacrifice—their class interests in housing and real estate struggles. And, as Smith demonstrates, their accommodation of the real estate practices and government policy of the time has had a lasting effect: it contributed to a legacy of class segregation in the housing market in Chicago and major metropolitan areas across the country that is still felt today.