Plants of Life, Plants of Death

فیثاغورث، ریاضیدان یونان باستان، خودش به هیچ شکلی باقلا نمی خورد. در واقع، او پیروان خود را از خوردن آنها منع کرد. جغرافیدان فرهنگی فردریک سیمونز این ادعا را که فیثاغورث آن ممنوعیت را ایجاد کرد، به دلیل تشخیص خطر فاویسم، بیماری که افراد مستعد ژنتیکی مصرف کننده باقلا را مبتلا می کند، رد می کند. در تضاد با توضیحات قطعی تر تاریخ، سیمونز استدلال می کند که ملاحظات آیینی منجر به ممنوعیت فیثاغورث شد.
    در مطالعه جدید و جذاب خود، سیمونز گیاهان مرتبط با خلوص آیینی، باروری، رفاه و زندگی را از یک سو بررسی می کند. با ناخالصی آیینی، بیماری، سرنوشت ناخوشایند و مرگ، از سوی دیگر. گیاهان حیات، گیاهان مرگ جزئیات فراوانی از نه تنها تاریخ، قوم نگاری، مطالعات مذهبی، کلاسیک و فولکلور ارائه می دهد، بلکه از اتنوبوتانی و پزشکی. سیمونز منطقه جغرافیایی وسیعی را بررسی می کند که از اروپا تا خاور نزدیک تا هند و چین امتداد دارد. او داستان درختان انجیر غول پیکر مقدس هند، پیپال و بانیان، و تغییر نقش آنها در آیین، مذهب، و به عنوان اشیاء زیارتی از دوران باستان تا امروز را بیان می کند. تاریخچه ترنجبین و جینسنگ، "ریشه های انسان" که استفاده از آنها از اروپا تا چین بر اساس این تصور شکل گرفته است که آنها به شکل انسانی هستند. و داستان سیر و پیاز به عنوان غذاهای ناخالص با بوی بد در همان منطقه وسیع.
    سیمونز همچنین ویژگی‌های فیزیکی گیاهانی را که به نقش‌های آیینی متضاد آنها کمک کرده‌اند، شناسایی و بحث می‌کند و بر این نکته تأکید می‌کند که نقش‌های آیینی گیاهان همچنین توسط نگرانی های اساسی انسان شکل می گیرند - میل به سلامتی و رفاه، امید به باروری و فرزندان، ترس از خشونت، شر و مرگ - که در دوران باستان به اندازه امروز مهم بودند.

به عنوان یک بورس تحصیلی.»—دانیل دبلیو گید، دانشگاه ورمونت

Pythagoras, the ancient Greek mathematician, did not himself eat fava beans in any form; in fact, he banned his followers from eating them. Cultural geographer Frederick Simoons disputes the contention that Pythagoras established that ban because he recognized the danger of favism, a disease that afflicts genetically-predisposed individuals who consume fava beans. Contradicting more deterministic explanations of history, Simoons argues that ritual considerations led to the Pythagorean ban.
    In his fascinating and thorough new study, Simoons examines plants associated with ritual purity, fertility,  prosperity, and life, on the one hand, or with ritual impurity, sickness, ill fate, and death, on the other. Plants of Life, Plants of Death offers a wealth of detail from not only history, ethnography, religious studies, classics, and folklore, but also from ethnobotany and medicine. Simoons surveys a vast geographical region extending from Europe through the Near East to India and China. He tells the story of India's giant sacred fig trees, the pipal and the banyan, and their changing role in ritual, religion, and as objects of pilgrimage from antiquity to the present day; the history of mandrake and ginseng, “man roots” whose uses from Europe to China have been shaped by the perception that they are human in form; and the story of garlic and onions as impure foods of bad odor in that same broad region.
    Simoons also identifies and discusses physical characteristics of plants that have contributed to their contrasting ritual roles, and he emphasizes the point that the ritual roles of plants are also shaped by basic human concerns—desire for good health and prosperity, hopes for fertility and offspring, fear of violence, evil and death—that were as important in antiquity as they are today.

“It dazzles as a piece of scholarship.”—Daniel W. Gade, University of Vermont