Performative Geschichtsschreibung: Forster, Herder, Schiller, Archenholz und die Brüder Schlegel

این مطالعه برای اولین بار ضرورت تاریخی را نشان می دهد که چرا به دلیل ویژگی نظری و تاریخی-فلسفی آن، تاریخ نگاری نمایشی در منطقه آلمانی زبان در اواخر هجدهم ظهور کرد. قرن، که در وهله اول روایت تاریخ نگاری مدرن را ممکن می سازد. این موضوع تز انتقال روایت تاریخی بین تاریخ روشنگری و تاریخ گرایی را روشن می کند. متون مورد بررسی - از جمله تمدن و تاریخ واقعی - از فورستر، هردر، شیلر، آرچنهولز تا برادران شلگل از ابزارهای روایی و راهبردهای زیبایی‌شناختی برای غلبه بر اقتضای تاریخ و بیان نظم آن استفاده می‌کنند. در عین حال، اثر حاضر، تز رایج پژوهش در سیر «زبان‌شناسی» و «چرخش روایی» را متمایز می‌کند که بر اساس آن، نگارش تاریخ واقعی، فرآیندهای روایی ادبیات، به‌ویژه رمان را در اختیار می‌گیرد. تکنیک‌های ارائه خاص تاریخ‌نگاری با کمک روش‌های روایت‌شناختی و عملکردی-نظری کار می‌کنند. بنابراین، هم مورخان ادبی و علمی و هم نظریه پردازان ادبی و تاریخی و فیلسوفان تاریخ مورد خطاب قرار می گیرند.

Die Untersuchung zeigt zum ersten Mal die historische Notwendigkeit, warum aufgrund ihrer theoretischen und geschichtsphilosophischen Prägung gerade im deutschsprachigen Raum des späten 18. Jahrhunderts eine performative Geschichtsschreibung entsteht, die modernes historiographisches Erzählen erst ermöglicht. Hiermit wird die These vom Übergang der Geschichtserzählung zwischen Aufklärungshistorik und Historismus präzisiert. Die untersuchten Texte ‑ sowohl Zivilisations- als auch Realgeschichtsschreibung umfassend ‑ von Forster, Herder, Schiller, Archenholz bis zu den Brüdern Schlegel setzen Erzählmittel und ästhetische Strategien ein, um die Kontingenz der Geschichte zu überwinden und deren Gesetzmäßigkeit auszudrücken. Die vorliegende Arbeit differenziert zugleich die gängige These der Forschung im Zuge von ‚linguistic‘ und ‚narrative turn‘ aus, wonach die Realgeschichtsschreibung die Erzählverfahren der Literatur, gerade des Romans, übernimmt. Die historiographiespezifischen Darstellungstechniken werden mithilfe narratologischer und performanztheoretischer Verfahren herausarbeitet. Angesprochen werden daher sowohl Literatur- und Wissenschaftshistoriker als auch Literatur- und Geschichtstheoretiker sowie Geschichtsphilosophen.