دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: آموزشی ویرایش: نویسندگان: Goery Delacote, Joan Ferrini Mundy, Stéphane Foucart, Mathias Girel, micheline Hotyat, Olivier Houdé, Rosa Issola, Etienne Klein, Roberto Krankel, Hervé Le Guyader, Pierre Léna, Michel Lussault, Clare Matterson, Didier Miraton, Jean-Marc Monteil, Stephane Natkin, Sook-Kyoung Cho, Heinz Wismann, Jean-Pierre Bourguignon, Marc J. De Vries, Gérard Ferey سری: Sciences ISBN (شابک) : 9782330015404 ناشر: Éditions Actes Sud سال نشر: 2013 تعداد صفحات: 300 زبان: French فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 1 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Partager la science – L’illettrisme scientifique en question به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب اشتراک علم - بی سوادی علمی مورد بحث نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
آیا علم به خوبی "به اشتراک گذاشته شده" است؟ واقعا تحت چه شرایطی می تواند باشد؟ چگونه می توان نطفه فرهنگ علمی را در عموم به دنیا آورد و رشد داد که می تواند جایگزین احساس کدورت، بی تفاوتی یا حتی اضطراب یا سوء ظنی که گاهی برمی انگیزد، علاقه به علوم، روش ها و نتایج آن و ... آگاهی واقعی از سوالات علمی و چالش های آنها؟ این کتاب، چهارمین کتاب از مجموعه «سوالات زنده» است، با شگفتی از نئولوژیسم علمی بیسوادی که در سراسر اقیانوس اطلس جاری است آغاز شد: اصطلاح علمی «بیسوادی» بهطور ناقصی آن را ترجمه میکند. آنچه مورد بحث است نه تنها کسب حداقل سطح دانش آکادمیک، بلکه در واقع ظرفیت عمومی مردم برای به دست آوردن اطلاعات بدون گم شدن در انبوه پیام هاست، یعنی به معنای تشکیل وجدان. و ثمرات و نیز مسائل علم را از آن خود کند. بنابراین محققان و فیلسوفان جایگاه جدید علوم را در شهر - به معنای سیاسی و فیزیکی - با شروع از دشواری اولیه زیر سوال می برند: چگونه می توان آنچه را که برخی رشته ها به زبانی آنقدر تخصصی و فنی بیان می کنند به زبان ساده ترجمه کرد. برای افراد غیرمتخصص کاملاً مبهم است (این مورد، به ویژه اما نه منحصراً، در مورد ریاضیات و فیزیک است). از یک علم چه می توان گفت که حداقل «چیزی» در مورد آن بگوید؟ آموزش و پرورش در داخل و خارج با چه چالش هایی مواجه است؟ چگونه کشورهای دیگر مانند ایالات متحده، انگلستان، هلند و فرهنگ های دیگر، به تبعیت از کره یا کشورهای مغرب، حل مشکل حیاتی اما بسیار پیچیده اشتراک علم را متصور هستند؟ بدون جزم گرایی، اما با بکارگیری جنبه های متعدد موضوع، بازیگران و شاهدان تحلیل های خود را با هم مقایسه می کنند و خطوط نیرویی را شناسایی می کنند که ما باید امیدوار باشیم که حمایت عمومی از "آینده علم" را حفظ کند.
La science est-elle bien « partagée » ? À quelles conditions peutelle l’être véritablement ? Comment faire naître et développer, dans le public, le germe d’une culture scientifique capable de substituer au sentiment d’opacité, à l’indifférence voire à l’inquiétude ou à la suspicion qu’elles suscitent parfois, l’intérêt pour les sciences, ses méthodes et ses résultats, et une authentique prise de conscience des questions scientifiques et de leurs enjeux ? Cet ouvrage, le quatrième de la collection « Questions vives », est parti d’un étonnement devant le néologisme Scientific Illiteracy, courant outre-Atlantique : le terme d’« illettrisme » scientifique le traduit imparfaitement. Ce qui est en question, ce n’est pas seulement l’acquisition scolaire d’un savoir minimum mais bien une capacité globale du public à s’informer sans se perdre dans la pléthore de messages, c’est-à-dire, au sens propre, à se former une conscience et à faire siens les fruits comme les interrogations de la science. Chercheurs et philosophes interrogent donc la place nouvelle des sciences dans la cité – au sens politique et au sens physique – en partant de la difficulté primordiale : comment traduire en langage clair ce qu’énoncent certaines disciplines en langage si spécialisé et techniciste qu’il est absolument opaque pour le non-spécialiste (c’est le cas, notamment mais pas exclusivement, des mathématiques et de la physique). Que peut-on dire d’une science pour en dire au moins « quelque chose » ? Quels défis doit relever l’éducation, à l’école et en dehors d’elle ? Comment d’autres pays, comme les États-Unis, l’Angleterre, la Hollande, et d’autres cultures, à l’exemple de la Corée ou des pays du Maghreb, envisagent-ils la solution du problème crucial mais si complexe du partage des sciences ? Sans dogmatisme, mais en déployant les multiples facettes du sujet, acteurs et témoins croisent leurs analyses et dégagent des lignes de force dont on doit espérer qu’elles sauvegarderont l’adhésion du public à l’« avenir de la science ».