Nico: life and lies of an icon

نیکو به عنوان "زیباترین موجودی که تا به حال زندگی کرده" مورد احترام قرار می گرفت. او زن مهلک اندی وارهول و شهبانو عالی عجیب و غریب بود، با این حال تعداد کمی از نام واقعی یا منشأ بدبخت او را می دانستند. هنگامی که او خود را "یک معتاد آنارشیست نازی" نامید، آنها فکر کردند که او شوخی می کند.

باب دیلن ترانه ای درباره او نوشت، جیم موریسون شعر، ژان بودریار مقاله، اندی وارهول یک فیلم، ارنست همینگوی یک آهنگ داستان – با این حال او با بت پرستی مردان مبارزه کرد تا استقلال خود را به عنوان آهنگساز آهنگ های مخالف اعلام کند.

مشارکت نیکو به عنوان یک هنرمند (17 فیلم و 7 ال پی) با شایعات در مورد روابط ادعایی او با مردان خفه شد. و زنان، چه جیمی هندریکس، چه جین مورو، برایان جونز از رولینگ استونز یا کوکو شانل.
او مانند یک شبح در جامعه حرکت کرد. هر دوره ای نیکوی متفاوتی را جشن می گرفت – دختر پوشش برتر دهه پنجاه، آژیر دهه شصت (همانطور که تایمز او را تحسین کرد)، الهه ماه دهه هفتاد، و کاهن اعظم پانک زمانی که... .

Nico was revered as 'the most beautiful creature who ever lived'. She was Andy Warhol's femme fatale and the High Preistess of Weird, yet few knew her real name or her wretched origins. When she called herself 'a Nazi anarchist junkie', they thought she was joking.

Bob Dylan wrote a song about her, Jim Morrison a poem, Jean Baudrillard an essay, Andy Warhol a film, Ernest Hemingway a story – yet she fought against the idolatry of men to assert her independence as a composer of dissident songs.

Nico's contribution as an artist (17 films and 7 LPs) was smothered by gossip of her alleged affairs with men and women, whether Jimi Hendrix or Jeanne Moreau, Brian Jones of the Rolling Stones or Coco Chanel.
She drifted through society like a phantom. Each era celebrated a different Nico – the top covergirl of the Fifties, the Siren of the Sixties (as The Times acclaimed her), the Moon Goddess of the Seventies, and the High Priestess of Punk when...