New Orleans Jazz

از روزهایی که بادی بولدن برای جذب مخاطب از یک پارک نیواورلئان به پارک دیگر، تا گروه‌های برنجی در کلوب‌ها و خیابان‌های امروزی، جاز در نیواورلئان به چیزهای ساده‌ای مربوط می‌شود: جلب کردن مردم به انگشتانشان را بکوبند، به انگشتان پا ضربه بزنند، بلند شوند و دستشان را بزنند، و مهمتر از همه برقصند! از دهه 1890 تا جنگ جهانی اول، از بالای شهر تا Faubourg Treme و خارج از دریاچه، نیواورلئان این فرم منحصر به فرد موسیقی آمریکایی را پذیرفت. نوازندگان محلی جاز را پرورش دادند، آن را به بلوغ رساندند و به دیگران منتقل کردند. برخی شهر را ترک کردند تا نام خود را در جای دیگری به یادگار بگذارند، در حالی که برخی دیگر ماندند، کلوپ می نوازند، در راهپیمایی ها راهپیمایی می کردند و عزیزانشان را با «تدفین جاز» به خانه می فرستادند. موسیقیدانان مسن تر، جوان ترها را راهنمایی می کردند، و سنت هایی را که نیواورلئان چنین می کند، حفظ می کردند. یک صحنه مهیج جاز امروز

From the days when Buddy Bolden would blow his cornet to attract an audience from one New Orleans park to another, to the brass bands in clubs and on the streets today, jazz in New Orleans has been about simple things: getting people to snap their fingers, tap their toes, get up and clap their hands, and most importantly dance! From the 1890s to World War I, from uptown to Faubourg Treme and out to the lakefront, New Orleans embraced this uniquely American form of music. Local musicians nurtured jazz, matured it, and passed it on to others. Some left the city to make their names elsewhere, while others stayed, playing the clubs, marching in the parades, and sending loved ones home with "jazz funerals." Older musicians mentored younger ones, preserving the traditions that give New Orleans such an exciting jazz scene today.