Metropolitan Regions, Planning and Governance

هدف این کتاب بررسی فرآیندهای معاصر تغییر کلان شهرها و رویکردهای برنامه ریزی و اداره کلان شهرها می باشد. برای انجام این کار، بر چهار اصل اصلی تغییر کلان شهرها از نظر برنامه ریزی و حکمرانی تمرکز می کند: رویکردهای نهادی، تحرکات خط مشی، تصورات فضایی، و سبک های برنامه ریزی. سهم اصلی کتاب در ارائه یک چارچوب مفهومی و تحلیلی جدید برای تحقیق در مورد پویایی معاصر در مناطق شهری است. این امر عمدتاً برای محققان و دانشجویان در زمینه برنامه ریزی، مطالعات شهری، مطالعات سیاست گذاری و حاکمیت، به ویژه علاقه مندان به مناطق شهری مفید خواهد بود.

سرعت بی وقفه تغییرات شهری در جهانی شدن سؤالات اساسی در مورد چگونگی بهترین برنامه ریزی و حکومت را مطرح می کند. مناطق شهری قرن بیست و یکم. مشکل مناطق کلان شهرها - به ویژه برای مناطقی که مسئولیت های سیاست گذاری و تصمیم گیری دارند - درک فزاینده ای است که این فضاها معمولاً متکی به زیرساخت های ناکافی شهری-اقتصادی و برنامه ریزی و ترتیبات حاکمیتی پراکنده هستند. علاوه بر این، با افزایش تقاضا برای شکل‌های برنامه‌ریزی و حکمرانی «مناسب‌تر» - یعنی انعطاف‌پذیرتر، شبکه‌ای‌تر و هوشمندانه‌تر-، عبارات جدیدی از همکاری و تضاد سرزمینی حول موضوعات و برنامه‌های (عدم) رشد، توسعه زیرساخت‌ها ظاهر می‌شود. و ارائه خدمات جمعی.

The aim of this book is to investigate contemporary processes of metropolitan change and approaches to planning and governing metropolitan regions. To do so, it focuses on four central tenets of metropolitan change in terms of planning and governance: institutional approaches, policy mobilities, spatial imaginaries, and planning styles. The book’s main contribution lies in providing readers with a new conceptual and analytical framework for researching contemporary dynamics in metropolitan regions. It will chiefly benefit researchers and students in planning, urban studies, policy and governance studies, especially those interested in metropolitan regions.

The relentless pace of urban change in globalization poses fundamental questions about how to best plan and govern 21st-century metropolitan regions. The problem for metropolitan regions—especially for those with policy and decision-making responsibilities—is a growing recognition that these spaces are typically reliant on inadequate urban-economic infrastructure and fragmented planning and governance arrangements. Moreover, as the demand for more ‘appropriate’—i.e., more flexible, networked and smart—forms of planning and governance increases, new expressions of territorial cooperation and conflict are emerging around issues and agendas of (de-)growth, infrastructure expansion, and the collective provision of services.