Mao Tse-Tung’s Theory of Dialectic

سال 1979 مرحله جدیدی را در انقلاب طولانی و مستمر چین آغاز کرد. در حال حاضر، این مرحله جدید به طور نمادین توسط خود رهبران چین به عنوان "راهپیمایی طولانی جدید" (ادامه راهپیمایی طولانی افسانه ای و تاریخی) از نظر مدرن سازی نامیده می شود که شامل چهار نوسازی است: کشاورزی، صنعت، علم و فناوری و دفاع نظامی. چنین تلاش همه جانبه‌ای برای مدرن‌سازی ممکن است، حداقل برای برخی، چیزی جدید به نظر برسد، یا ممکن است نشان‌دهنده تغییری رادیکال در سیاست او باشد. اما با بررسی دقیق‌تر، به نظر می‌رسد این تصمیم تنها بازتابی از تداوم تاریخی از نظر دو هدف بلندمدت اصلی انقلاب چین است: «استقلال ملی» و «مدرن‌سازی» (یا «صنعتی‌سازی»). اولی چین را قوی خواهد کرد. دومی، ثروتمند زیرا از زمان جنگ تریاک در سال 1840 و در سراسر انقلاب های 1911 و 1949، چین همواره این دو هدف انقلابی را دنبال کرده است، هر چند با تاکیدات متفاوت در زمان های مختلف. این امر به ویژه در طول سه دهه گذشته صادق بوده است، زیرا این هدف دوگانه تمام سیاست های مهم چین، اعم از داخلی و خارجی را دیکته کرده است. به عبارت دیگر، در حالی که ممکن است در برخی مواقع سیاست‌های ملموس فاقد وحدت به نظر می‌رسند، اما با هدف خاص دستیابی به استقلال ملی و نوسازی تدوین شده‌اند. از این منظر، راهپیمایی طولانی جدید نشان دهنده عبور چین پس از مائو از انتقال جانشینی به سوی ادامه پیگیری همان اهداف انقلابی است.

The year 1979 ushered in a new phase in China's long and continuous revolu­ tion. Currently, this new phase is being symbolically referred to, by the Chinese leaders themselves, as the 'New Long March' (a continuation of the legendary and historical Long March) in terms of modernization, which comprises the Four Modernizations: Agriculture, Industry, Science and Technology, and Military Defense. Such an all-encompassing attempt at modernization may appear, to some at least, to be something new, or may indicate a radical shift in her policy. But upon closer examination, this decision seems only to reflect an historical continuity in terms of the two major long-term goals of the Chinese Revolution: 'national independence' and 'modernization' (or 'industrialization'). The former would make China strong; the latter, wealthy. For, ever since the Opium War in 1840 and throughout the Revolutions of 1911 and 1949, China has always pursued these two revolutionary goals, though with different emphases at different times. This has been especially true during the past three decades as this twofold goal has dictated all of China's important policies, both domestic and foreign. In other words, while the concrete policies may have appeared to be lacking in unity at times, they have been formulated with the specific intent of achieving national independence and modernization. From this perspective, the New Long March marks the passage of post-Mao China beyond the transition of succession toward the continued pursuit of the same revolutionary goals.