Making make-believe real: politics as theater in Shakespeare's time

نمایشنامه های شکسپیر با پادشاهان و رهبرانی فراوان است که آرزوی یک صحنه عمومی را دارند و از هر فرصتی برای تبدیل زندگی خود به یک اجرا استفاده می کنند: آنتونی، کلئوپاترا، ریچارد سوم، اتللو، و بسیاری دیگر. چنین شخصیت‌هایی در آثار دیگر نمایشنامه‌نویسان آن دوره نیز ظاهر می‌شوند، از جمله ادوارد دوم مارلو و تامبورلین. اما نمایشنامه نویسان الیزابتی تنها نبودند که متوجه شدند حس تئاتر برای اعمال قدرت ضروری است. حاکمان واقعی نیز این را می دانستند و هیچ کس بهتر از ملکه الیزابت آن را نمی دانست. گری ویلز در این مطالعه جذاب درباره صحنه‌پردازی سیاسی در دوران الیزابت، دوره‌ای از تغییرات فرهنگی و سیاسی گسترده را بررسی می‌کند که در طی آن قدرت ساختگی برای واقعی‌سازی قدرت فقط یک نظریه نبود، بلکه یک حقیقت اساسی بود.

ویلز بررسی می‌کند. فرهنگ انگلیسی به عنوان آیین های مسیحیت کاتولیک در حال واژگونی بود و یک ملکه پروتستان بر تخت سلطنت نشست. نمادهای جدید قدرت برای مراسم عبادت جدید رنسانس برای جابجایی ...

Shakespeare's plays abound with kings and leaders who crave a public stage and seize every opportunity to make their lives a performance: Antony, Cleopatra, Richard III, Othello, and many others. Such self-dramatizing characters appear in the work of other playwrights of the era as well, Marlowe's Edward II and Tamburlaine among them. But Elizabethan playwrights were not alone in realizing that a sense of theater was essential to the exercise of power. Real rulers knew it, too, and none better than Queen Elizabeth. In this fascinating study of political stagecraft in the Elizabethan era, Garry Wills explores a period of vast cultural and political change during which the power of make-believe to make power real was not just a theory but an essential truth.

Wills examines English culture as Catholic Christianity's rituals were being overturned and a Protestant queen took the throne. New iconographies of power were necessary for the new Renaissance liturgy to displace the...