Lu Xun's Revolution: Writing in a Time of Violence

لو ژون (1881-1936) که به طور گسترده به عنوان مرد برجسته چینی مدرن شناخته می شود، به عنوان صدای وجدان یک ملت مورد احترام است، نویسنده ای که از نظر قد و قامت و تأثیر با شکسپیر و تولستوی قابل مقایسه است. پرتره گلوریا دیویس اکنون با قرار دادن مردی که مائو تسه تونگ در زمان و مکان پرتلاطم خود از او به عنوان "حکیم چین مدرن" یاد می کند، به خوانندگان درک بهتری از این نویسنده تأثیرگذار می دهد.

در با ارائه‌ی زنده‌ی دیویس، با نویسنده‌ای مواجه می‌شویم که مشتاقانه درگیر بحث‌ها و دسیسه‌های سراسیمه یک کشور در آستانه انقلاب است. او تنش‌های سیاسی را در آثار لو ژون دنبال می‌کند که منعکس‌کننده تضاد بزرگ‌تر در تفکر مدرن چینی بین انگیزه‌های برابری‌خواهانه و استبدادی است. در آخرین مرحله از زندگی حرفه ای لو ژون، به اصطلاح "سال های چپ"، می بینیم که او با چه شدتی از ادبیاتی دفاع می کند که در آن مردم به جای خودشان صحبت می کنند، و می فهمیم که چرا لو ژون به الهام بخشیدن به بحث ها ادامه می دهد. شکل دادن به چین امروز.

اگرچه لو ژون هرگز کمونیست نبود، میراث او به طور کامل برای حمایت از حزب در دهه های پس از مرگش ثبت نام کرد. با این حال، لو ژون به دور از عذرخواهی خشونت سیاسی که توسط مفسران مائوئیست به تصویر کشیده می شود، در اینجا به عنوان یک مخالف پرانرژی استبداد ظاهر می شود، انسانی اومانیست که برای او همدلی، نه غیرت ایدئولوژیک، کلید دستیابی به اهداف انقلابی بود. با دقت و بینش، انقلاب لو ژون کمک بزرگی به ارزیابی مجدد این شخصیت بنیادی است.

Widely recognized as modern China’s preeminent man of letters, Lu Xun (1881–1936) is revered as the voice of a nation’s conscience, a writer comparable to Shakespeare and Tolstoy in stature and influence. Gloria Davies’s portrait now gives readers a better sense of this influential author by situating the man Mao Zedong hailed as “the sage of modern China” in his turbulent time and place.

In Davies’s vivid rendering, we encounter a writer passionately engaged with the heady arguments and intrigues of a country on the eve of revolution. She traces political tensions in Lu Xun’s works which reflect the larger conflict in modern Chinese thought between egalitarian and authoritarian impulses. During the last phase of Lu Xun’s career, the so-called “years on the left,” we see how fiercely he defended a literature in which the people would speak for themselves, and we come to understand why Lu Xun continues to inspire the debates shaping China today.

Although Lu Xun was never a Communist, his legacy was fully enlisted to support the Party in the decades following his death. Far from the apologist of political violence portrayed by Maoist interpreters, however, Lu Xun emerges here as an energetic opponent of despotism, a humanist for whom empathy, not ideological zeal, was the key to achieving revolutionary ends. Limned with precision and insight, Lu Xun’s Revolution is a major contribution to the ongoing reappraisal of this foundational figure.