Love and its Critics: From the Song of Songs to Shakespeare and Milton's Eden

این کتاب تاریخچه عشق و چالشی است که عشق به قوانین و آداب و رسوم زمان ها و مکان های خود ارائه می دهد، همانطور که از طریق شعر از آواز ترانه ها تا بهشت گمشده جان میلتون گفته شده است. . این همچنین گزارشی از استقبال انتقادی از چنین ادبیاتی است، و روش‌هایی که نقد تلاش کرده است تا این چالش را خفه کند.

برایسون و مووسسیان استدلال می‌کنند که شعری که آنها می‌کاوشند عشق تروبادور را تجلیل می‌کند و دوباره ابداع می‌کند. شاعران قرن یازدهم و دوازدهم فین آمور نامیده می شوند: عشق به عنوان یک هدف فی نفسه، متقابل و آزادانه انتخاب شده حتی در مواجهه با مجازات اجتماعی، مذهبی یا سیاسی. نهاروسو نه اگاپه، نه منحصراً از جسم و نه صرفاً روح، این عشق یک راه میانه است. در کنار این سنت، جنبشی انتقادی رشد کرده است که به تعبیر پل ریکور از «هرمنوتیک سوء ظن» استفاده می کند تا ادعا کند که شعر عاشقانه پرشور آن چیزی نیست که به نظر می رسد، و باید به درستی به عنوان پرستش خدا، تبعیت از امپراتوری یا درهم تنیدگی با ساختارهای خود زبان - به طور خلاصه، همان چیزهایی که در برابر آن مقاومت می کند.

این کتاب با برخی از ادبیات اصلی قوانین غربی، از جمله کتاب مقدس، شعر اووید، و آثاری از نویسندگان انگلیسی مانند ویلیام شکسپیر و جان دان، و با انتقاداتی که از اولین خوانش‌های آواز ترانه‌ها تا ادبیات دانشگاهی معاصر را شامل می‌شود. این کتاب که در سبک خود زنده و لذت بخش است، تلاش می کند تا حس لذت را به خواندن شعر بازگرداند، و اصرار انتقادی را بر این که ادبیات باید فریب خورده باشد را از بین ببرد.

برای متخصصان، فارغ التحصیلان و فارغ التحصیلان ارزشمند خواهد بود. دانش پژوهان پیشرفته ادبیات در مقطع کارشناسی، و به خوانندگان عمومی تحصیل کرده علاقه مند به درمان عشق در شعر در طول تاریخ.

This book is a history of love and the challenge love offers to the laws and customs of its times and places, as told through poetry from the Song of Songs to John Milton’s Paradise Lost. It is also an account of the critical reception afforded to such literature, and the ways in which criticism has attempted to stifle this challenge.

Bryson and Movsesian argue that the poetry they explore celebrates and reinvents the love the troubadour poets of the eleventh and twelfth centuries called fin’amor: love as an end in itself, mutual and freely chosen even in the face of social, religious, or political retribution. Neither eros nor agape, neither exclusively of the body, nor solely of the spirit, this love is a middle path. Alongside this tradition has grown a critical movement that employs a 'hermeneutics of suspicion', in Paul Ricoeur’s phrase, to claim that passionate love poetry is not what it seems, and should be properly understood as worship of God, subordination to Empire, or an entanglement with the structures of language itself – in short, the very things it resists.

The book engages with some of the seminal literature of the Western canon, including the Bible, the poetry of Ovid, and works by English authors such as William Shakespeare and John Donne, and with criticism that stretches from the earliest readings of the Song of Songs to contemporary academic literature. Lively and enjoyable in its style, it attempts to restore a sense of pleasure to the reading of poetry, and to puncture critical insistence that literature must be outwitted.

It will be of value to professional, graduate, and advanced undergraduate scholars of literature, and to the educated general reader interested in treatments of love in poetry throughout history.