Leibniz: Representation, Continuity and the Spatiotemporal

Anapolitanos سه ویژگی اساسی سیستم متافیزیکی لایبنیتس را به طور انتقادی بررسی و ارزیابی می کند: نسخه بازنمایی لایب نیتس. اصل تداوم؛ و فضا، زمان، و پدیده‌های مکانی-زمانی.
فصل اول بازنمایی را مورد بحث قرار می دهد، به ویژه که به ارتباط بین سطوح واقعی و پدیداری سیستم لایب نیتس اشاره می کند. فصل دوم به بررسی اصل تداوم، از جمله تداوم به عنوان ویژگی کلی هر سطح از متافیزیک لایب نیتس می پردازد. موضع اتخاذ شده این است که مسئله ترکیب پیوستگی نقشی اساسی در توسعه متافیزیک مونادیک غیر مکانی و غیر زمانی لایب نیتس ایفا کرد. سپس ماشین توسعه یافته برای ارائه تفسیر جدیدی از متافیزیک لایبنیتس از مکان و زمان استفاده می شود. مفهوم بازنمایی غیرمستقیم برای ساخت مدل‌های مناسبی استفاده می‌شود که ماهیت مطابقت بین سطوح واقعی و پدیده‌ای را در مورد روابط «فضایی بین» و «زمانی بین» و همچنین در موارد فضایی و چگالی زمانی در نهایت، راه‌حل لایب‌نیتس برای مسئله پیوستگی مورد بحث قرار می‌گیرد و استدلال می‌کند که کاملاً رضایت‌بخش نیست. یک جایگزین غیر نابهنگام پیشنهاد شده است که با متافیزیک جوهر لایبنیتس سازگار است.

Anapolitanos critically examines and evaluates three basic characteristics of the Leibnizian metaphysical system: Leibniz's version of representation; the principle of continuity; and space, time, and the phenomenally spatio-temporal.
Chapter I discusses representation, especially as it refers to the connection between the real and the phenomenal levels of Leibniz's system. Chapter II examines the principle of continuity, including continuity as a general feature of every level of Leibniz's metaphysics. The position adopted is that the problem of the composition of the continuum played a central role on the development of Leibniz's non-spatial and non-temporal monadic metaphysics. The machinery developed is then used to offer a new interpretation of Leibniz' metaphysics of space and time. The notion of indirect representation is used to construct appropriate models that clarify the nature of the correspondence between the real and the phenomenal levels in the case of the relations `spatially between' and `temporally between', as well as in the cases of spatial and temporal density. Finally, Leibniz's solution to the problem of the continuum is discussed, arguing that it is not entirely satisfactory. A non-anachronistic alternative is proposed, compatible with Leibniz's metaphysics of substance.