دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Helmuth Plessner. translated by James Spencer Churchill and Marjorie Grene
سری: Northwestern University Studies in Phenomenology & Existential Philosophy
ISBN (شابک) : 0810103214, 9780810103214
ناشر: Northwestern University Press
سال نشر: 1970
تعداد صفحات: 185
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 18 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب خنده و گریه: مطالعه محدودیت های رفتار انسان: است
در صورت تبدیل فایل کتاب Laughing and Crying: A Study of the Limits of Human Behavior به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب خنده و گریه: مطالعه محدودیت های رفتار انسان نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
این کتاب منحصر به فرد گریه و خنده و دامنه و ظرافت این عبارات انسانی را از منظر فلسفی بررسی می کند. از پیشگفتار: فیلسوفان همیشه به گمانه زنی در مورد ماهیت انسان، معمولاً در مورد منحصر به فرد بودن او، گاهی در مورد بی همتایی بودن او علاقه داشته اند. اما نگرش یا علاقه آنها هرچه باشد، تقریباً همیشه توجه خود را بر انسان به عنوان دانا، انسان به عنوان فاعل، انسان به عنوان سخنور یا گاهی اوقات انسان به عنوان سازنده متمرکز کرده اند. یک حوزه کامل از منحصر به فرد بودن انسان وجود دارد که عمدتاً مورد غفلت قرار گرفته است، یعنی حوزه بیان غیرزبانی، چه در صورت گریم و چه در تحمل و حرکت بدنی. در جایی که بیان به این شکل تلقی میشود، معمولاً در حال و هوای داروینی بوده است که آنچه را که به نظر میرسد انحصارات بشری به پیشکسوتان حیوانی آنها میرسد، کاهش میدهد. اما گستره و ظرافت بیان انسان به این صورت تحقیق کمی داشته است. به نظر فیلسوفان، اگر اصلاً به آن فکر کردهاند، پیرامون مسائل محوریتر معرفت یا عمل است. هلموت پلسنر مدتهاست به این موضوع نادیده گرفته شده علاقه مند بوده است. در این کتاب کوچک، او یک جفت نوع رفتار بیانگر، خندیدن و گریه کردن، به ویژه قابل توجه است و آنها را هم در خود و هم در ارتباطشان با ماهیت بنیادی انسان در نظر می گیرد. خندیدن و گریه کردن «عمدی» نیستند، مانند صحبت کردن، راه رفتن، یا نشان دادن ضمنی، مثلاً تکان دادن سر یا لبخند زدن به عنوان تأیید. به گمان من، آنها به طبقه ارسطویی "اعمال غیرارادی" تعلق دارند. فقط انسان ها می خندند و گریه می کنند. آیا این صرفاً بیماری آرایش غده ای و عضلانی ماست یا معنایی در رابطه با ماهیت وجود انسان در کل دارد؟ پلسنر با قاطعیت گزینه دوم را انتخاب می کند. او در این دو پدیده، بیانی منحصر به فرد از طبیعت ما، یا بهتر، فروپاشی آن طبیعت را می بیند که مشخصاً آن را در مرزهای خود آشکار می کند.
This book explores the human uniqueness of crying and laughing and the range and subtlety of these human expressions from a philosophical perspective. From the Foreword: Philosophers have always been given to speculating about the nature of man, usually about his uniqueness, sometimes about his want of uniqueness. But whatever their attitude or interest, they have nearly always focused their attention on man as knower, man as doer, man as speaker, or sometimes, man as maker. There is a whole area of human uniqueness which has been for the most part neglected, that is, the area of non-linguistic expression, whether in facial grimace or in bodily bearing and movement. Where expression has been treated as such, it has usually been in the Darwinian mood of reducing what looked to be human monopolies to their animal forerunners. But the range and subtlety of human expressiveness as such has had little investigation. It has seemed to philosophers, if they have thought of it at all, to be peripheral to the more central questions of knowledge or action. Helmuth Plessner has long been interested in this neglected theme. In this little book he takes a particularly significant pair of types of expressive behavior, laughing and crying, and considers them both in themselves and in their relation to the fundamental nature of man. Laughing and crying are not "intentional" actions, like speaking, walking, or tacitly giving a sign, say, nodding one's head or smiling in assent. They belong, I suppose, to the Aristotelian class of "involuntary actions." Yet neither are they the sort-of: thing that other animals do; only human beings laugh and cry. Is this just ail accident of our glandular and muscular make-up or does it mean something in relation to the nature of man's existence as a whole? Plessner opts emphatically for the second alternative. He sees in these two phenomena a unique expression of our nature, or better, a breakdown of that nature which characteristically exposes it at its limits.