Kazuo Ishiguro’s Gestural Poetics

از طریق بازخوانی ایشیگورو از عناصر کلیدی رئالیسم و ​​مدرنیسم. علاقه او به تخیل و طراحی دوران کودکی؛ بازجویی از زیبایی شناسی و اخلاق؛ شیفتگی او به معماری و خانه غایب. و استفاده اکسپرسیونیستی او از فضا و مکان «تخیلی»، شاعر ژست کازوئو ایشی گورو شیوه ای را بررسی می کند که در آن داستان های ایشی گورو به آن نزدیک می شوند، اما هرگز کاملاً ماهیت غیرقابل وصف و بیان ناپذیر جهان های عاطفی راوی او را آشکار نمی کنند.

طرح مجدد پیشنهاد مارتین هایدگر مبنی بر اینکه "ماهیت جهان فقط می تواند نشان داده شود" به عنوان "جوهر جهان را فقط می توان به اشاره کرد،" اسلون استدلال می کند که در حالی که رمان ها و داستان های کوتاه ایشی گورو عمیقاً نسبت به محدودیت‌های فرم ادبی حساس هستند، راویان آن‌ها، به درجات مختلف، به همان میزان با ناکامی‌های خود زبان هماهنگ هستند. ایشی گورو به منظور انتقال چیزی از دنیای عاطفی شخصیت‌هایی که در ابهام‌های مختلف سرگردان هستند، و در عین حال درباره امکانات بیانی داستان و هنرهای تقلیدی به طور گسترده‌تر اظهار نظر می‌کند، ایشی‌گورو طیفی از استعاره‌ها را به خود اختصاص می‌دهد که هم نویسنده و هم شخصیت را قادر می‌سازد تا به جوهره‌های آشکار ناپذیر اشاره کنند. داستان و هستی.

Through readings of Ishiguro's repurposing of key elements of realism and modernism; his interest in childhood imagination and sketching; interrogation of aesthetics and ethics; his fascination with architecture and the absent home; and his expressionist use of 'imaginary' space and place, Kazuo Ishiguro's Gestural Poetics examines the manner in which Ishiguro's fictions approach, but never quite reveal, the ineffable, inexpressible essence of his narrators' emotionally fraught worlds.

Reformulating Martin Heidegger's suggestion that the 'essence of world can only be indicated' as 'the essence of world can only be gestured towards,' Sloane argues that while Ishiguro's novels and short stories are profoundly sensitive to the limitations of literary form, their narrators are, to varying degrees, equally keenly attuned to the failures of language itself. In order to communicate something of the emotional worlds of characters adrift in various uncertainties, while also commenting on the expressive possibilities of fiction and the mimetic arts more widely, Ishiguro appropriates a range of metaphors which enable both author and character to gesture towards the undisclosable essences of fiction and being.