J. Edgar Hoover Goes to the Movies: The FBI and the Origins of Hollywood’s Cold War

بین سال‌های 1942 و 1958، دفتر تحقیقات فدرال جی. ادگار هوور، تحقیقات گسترده و مستمری را در مورد صنعت فیلم‌برداری انجام داد تا براندازی ادعایی هالیوود از "راه آمریکایی" را از طریق به تصویر کشیدن مشکلات اجتماعی، تفاوت‌های طبقاتی، افشا کند. و ایدئولوژی های سیاسی جایگزین. خبرچینان اف بی آی (اسامی آنها هنوز ویرایش شده است) در مورد فیلمنامه ها و نمایش فیلم هایی مانند این یک زندگی شگفت انگیز اثر فرانک کاپرا (1946) به G-men هوور گزارش دادند و خاطرنشان کردند که \"این تصویر عمداً قسمت بالایی را بد خط می کند. کلاس تلاش می‌کند نشان دهد افرادی که پول دارند شخصیت‌های پست و نفرت‌انگیزی هستند. به طیف گسترده ای از موفقیت های محبوب و انتقادی، از جمله انگورهای خشم (1940)، بهترین سال های زندگی ما (1946)، Crossfire< گسترش یافت. /em> (1947) و On the Waterfront (1954).

در J. ادگار هوور به سینما می رود، جان اسباردلاتی بررسی جدیدی از تاریخ هالیوود و ترس از سرخ پس از جنگ جهانی دوم ارائه می دهد. او علاوه بر دخالت دولت در فرآیند خلاقیت، جزئیاتی از تلاش‌های فیلمسازان چپ برای استفاده از رسانه برای آشکار کردن مشکلات اجتماعی و کمپین‌های همکارانشان در جناح راست سیاسی، از طریق سازمان‌هایی مانند Motion Picture Alliance برای حفظ آرمان‌های آمریکایی، برای جلوگیری از انتشار عقاید و عقاید «غیرآمریکایی».

اسباردلاتی استدلال می‌کند که حمله به هالیوود انگیزه‌اش را از ترس صادقانه ناشی می‌شود که محتوای فیلم با تقویت امنیت ملی را به خطر می‌اندازد. فرهنگی که در بهترین حالت نسبت به مبارزات جنگ سرد بی تفاوت باشد، یا در بدترین حالت، برای کمونیسم در داخل کشور مساعد باشد. کسانی که در مبارزات جنگ سرد هالیوود شرکت کردند، چه در چپ و چه راست، یک ویژگی مشترک داشتند: این باور که فیلم ها می توانند موتورهایی برای تغییرات اجتماعی باشند. این فرض قوی توضیح می‌دهد که چرا مخاطرات بسیار زیاد بود و در نهایت چرا هالیوود به یکی از مهم‌ترین میدان‌های جنگ ایدئولوژیک جنگ سرد تبدیل شد.

Between 1942 and 1958, J. Edgar Hoover's Federal Bureau of Investigation conducted a sweeping and sustained investigation of the motion picture industry to expose Hollywood's alleged subversion of "the American Way" through its depiction of social problems, class differences, and alternative political ideologies. FBI informants (their names still redacted today) reported to Hoover's G-men on screenplays and screenings of such films as Frank Capra's It's a Wonderful Life (1946), noting that "this picture deliberately maligned the upper class attempting to show that people who had money were mean and despicable characters." The FBI's anxiety over this film was not unique; it extended to a wide range of popular and critical successes, including The Grapes of Wrath (1940), The Best Years of Our Lives (1946), Crossfire (1947) and On the Waterfront (1954).

In J. Edgar Hoover Goes to the Movies, John Sbardellati provides a new consideration of Hollywood’s history and the post–World War II Red Scare. In addition to governmental intrusion into the creative process, he details the efforts of left-wing filmmakers to use the medium to bring social problems to light and the campaigns of their colleagues on the political right, through such organizations as the Motion Picture Alliance for the Preservation of American Ideals, to prevent dissemination of "un-American" ideas and beliefs.

Sbardellati argues that the attack on Hollywood drew its motivation from a sincerely held fear that film content endangered national security by fostering a culture that would be at best apathetic to the Cold War struggle, or, at its worst, conducive to communism at home. Those who took part in Hollywood’s Cold War struggle, whether on the left or right, shared one common trait: a belief that the movies could serve as engines for social change. This strongly held assumption explains why the stakes were so high and, ultimately, why Hollywood became one of the most important ideological battlegrounds of the Cold War.