Intimità a Pompei. Riservatezza, condivisione e prestigio negli ambienti ad alcova di Pompei

این کتاب حول شکل گیری فضای داخلی روم و مسائل فرهنگی حریم خصوصی و نمایندگی می چرخد. در مرکز مجموعه ای از اتاق های مجلل قرار دارد که در آن چیدمان، معماری و دکور وجود یک یا دو تخت مناسب برای خواب یا استراحت در روز را نشان می دهد. نویسنده برای اولین بار، خوانش های متنی غنی در مورد شبکه متراکم مکان، معماری، دسترسی، روشنایی، منظره، دکوراسیون را بازیابی می کند. در خانه‌های پمپی، اتاقک‌های سوله‌ای از جمله اتاق‌های مهم پذیرایی بودند. تصاویر آنها به عنوان نمادهای اصلی قدرت، به عنوان سلاح های واقعی در استراتژی های تمایز عمل می کردند. به نظر می رسد تجمل، سبک زندگی، اعتبار و بحث های پیرامون آنها در درجه اول به طراحی این محیط های نسبتا کوچک مربوط می شود. هیچ نوع اتاق دیگری چنین سازگاری سریع با به روزترین روندها را نشان نمی دهد، به دلیل یک سری از انقلاب های واقعی در مد که ابتدا برای اقامتگاه های مجلل پاتریسیون ایجاد شد، سپس در میان اقامتگاه های متوسط ​​و بعدا حتی کوچک در سراسر شهر گسترش یافت. در قلمرو زندگی خانگی، اتاق های طاقچه منبع صوتی برای بررسی سلیقه های مختلف گروه های اجتماعی مختلف پمپئی است. سلیقه آنها که با امکانات مالی و رفاه اجتماعی تعریف می شد، از زیبایی شناسی تجمل گرایی تا پذیرش معمولی از کلیشه های بی اهمیت متغیر بود.

This book revolves around the shaping of Roman domestic space and cultural issues of privacy and representativeness. At the core is a set of lavish rooms where layout, architecture and décor bespeak the presence of one or two beds suitable for sleep or daytime rest. For the first time, the author restores the rich contextual readings regarding the dense network of location, architecture, accessibility, lighting, landscape, decoration. In Pompeian houses alcove cubicula were among the key reception rooms. Their images acted as prime symbols of power, as real weapons in strategies of distinction. Luxury, lifestyle, prestige, and the debates around them seem to be primarily related to the design of these comparatively small environments. No other type of room shows such quick adaptation to the most up-to-date trends, owing to a series of real revolutions in fashion first developed for lavish patrician residences, then spread among medium-, later even small-size abodes throughout town. In the realm of domestic life, alcove rooms constitute a sound source for inquiring into the different tastes of Pompeii's various social groups. Defined by financial means and social affluence, their tastes ranged from aesthetics of luxury to an ordinary reception of trivialized clichés.