Integration: Die antidemokratische Staatstheorie von Rudolf Smend im politischen System der Bundesrepublik

در آلمان، مردم همیشه "هم اتاقی" هستند: هم اتاقی - کارمند - همنوع - اما مهمتر از همه از نظر سیاسی: همشهریان. در مورد "ادغام" هم همینطور است. "خارجی ها" باید ادغام شوند، رئیس جمهور فدرال "کارکرد ادغام" دارد و دادگاه قانون اساسی نیز باید "ادغام" شود. این تفکر جامعه چنان در فرهنگ سیاسی قدرتمند است که یک نظریه کامل قانون اساسی در وایمار ایجاد شد: نظریه ادغام رودلف اسمند. در جمهوری فدرال به یک دکترین دولتی «رسمی» تبدیل شد. این در حالی است که نویسنده ناسیونالیست آلمانی آن را در اصل در برابر لیبرال دموکراسی قرار داده بود. این جلد کمک‌هایی به نقد آموزه‌های رودولف اسمند در زمینه نظریه‌های سیاسی هانس کلسن و کارل اشمیت و استقبال آنها در درک نهادهای قانون اساسی و بحث‌های سیاسی روزمره را گرد هم می‌آورد.

In Deutschland ist der Mensch immer „Mit-“: Mitbewohner(in) – Mitarbeiter(in) – Mitmensch – vor allem aber politisch: Mitbürger(in). Genauso verhält es sich mit der „Integration“. „Ausländer“ müssen integriert werden, der Bundespräsident hat eine „Integrationsfunktion“ und auch das Verfassungsgericht soll „integrieren“. Dieses Gemeinschaftsdenken ist so wirkmächtig in der politischen Kultur, dass schon in Weimar eine ganze Verfassungstheorie hiernach entstand: die Integrationslehre von Rudolf Smend. In der Bundesrepublik avancierte sie zu einer „offiziellen“ Staatsdoktrin; das, obwohl ihr deutschnationaler Verfasser sie ursprünglich gegen die liberale Demokratie positionierte. Der Band versammelt Beiträge zur Kritik an der Lehre Rudolf Smends im Kontext der politischen Theorien von Hans Kelsen und Carl Schmitt sowie an ihrer Rezeption im Verständnis von Verfassungsorganen und tagespolitischer Debatten.