Hochdruck-Flüssigkeits-Chromatographie

کروماتوگرافی مایع فشار بالا از حدود سال 1969 به سرعت در حال تبدیل شدن به یک روش جداسازی استاندارد بوده است. مشخصه این توسعه این بود که "پیشگامان" آن تقریباً منحصراً متخصص در کروماتوگرافی گازی بودند. آنها معتقد بودند که می توانند اصول و روش های روش قدیمی را به طور کامل در کروماتوگرافی مایع سریع اعمال کنند. مدتی طول کشید تا بالاخره مشخص شد که اینطور نیست. اگرچه برای تئوری کروماتوگرافی، گاز یا مایع بودن ماده شوینده یکسان است، اما تفاوت های کمی در پارامترها (مانند ویسکوزیته، ضریب انتشار) تصویر را به طور قابل توجهی تغییر می دهد. امروزه به نظر می رسد به طور کلی پذیرفته شده است که دستگاه مورد استفاده در کروماتوگرافی مایع با فشار بالا حتی ساده تر از کروماتوگرافی گازی است. علاوه بر این، به نظر می رسد توافق وجود دارد که تجزیه و تحلیل های بهینه باید با فازهای ثابت با کسر غربالی در حدود 5 یا 10 میکرومتر انجام شود. از آنجایی که توسعه دستگاه های تجاری حدود دو سال طول می کشد تا تکمیل شود، ناگفته نماند که هنوز فاصله ای بین دستگاه های پیشرفته و تجاری موجود وجود دارد. اگر این کتاب موفق شود سوالاتی را که باید قبل از خرید دستگاه کروماتوگرافی مایع با فشار بالا از خود بپرسد و اگر سیستم مناسب (فاز ثابت و شوینده) را پیدا کند، برای مشکل جداسازی خاص آن آسان شود، به دست می آید. این را می توان بدون بحث دقیق در مورد نظریه کروماتوگرافی نیز انجام داد.

Die Hochdruck-Flüssigkeits-Chromatographie entwickelt sich seit etwa 1969 mit großer Geschwindigkeit zu einer Standard-Trennmethode. Geprägt wurde die Entwicklung dadurch, daß ihre "Pioniere" fast ausschließlich Experten der Gas-Chromatographie gewesen sind. Sie glaubten, die Prin­ zipien und ~1ethoden der alten Methode auch im Bereich der schnellen Flüssigkeits-Chromatographie voll anwenden zu können. Es hat eine Weile gedauert, bis endgültig klar wurde, daß dies nicht so ist. Zwar ist es für die Theorie der Chromatographie gleich, ob der Eluent ein Gas oder eine Flüssigkeit ist, die quantitativen Unterschiede der Parameter (wie Viskosität, Diffusionskoeffizient) ändern das Bild aber wesent­ lich. Heute scheint allgemein akzeptiert zu werden, daß das Apparative der Hochdruck-Flüssigkeits-Chromatographie sogar einfacher als bei der Gas-Chromatographie ist. Weiterhin scheint man einig, daß optimale Analysen mit stationären Phasen mit Siebfraktion um 5 oder 10 ~m durch­ zuführen sind. Da die Entwicklung kommerzieller Geräte etwa zwei Jahre in An­ spruch nimmt, ist es selbstverständlich, daß es heute noch eine Lücke zwischen dem neuesten Stand der Technik und den kommerziell angebo­ tenen Geräten gibt. Es ist sehr viel getan, wenn es mit diesem Buch gelingt, dem Praktiker jene Fragen nahezubringen, die er sich stellen muß, bevor er ein hochdruck-flüssigkeits-chromatographisches Gerät anschafft, und wenn ihm das Auffinden des geeigneten Systems (statio­ näre Phase und Eluent) für sein spezifisches Trennproblem erleichtert wird. Das gelingt auch ohne detaillierte Diskussion der Theorie der Chromatographie.